Οτιδήποτε προκρίνεται την τελευταία εικοσαετία στην κατηγορία του torture horror, όσο καινοτόμο και πρωτοποριακό και αν έχει βαφτιστεί (βλεπε Saw) έχει έναν πολύ σπουδαίο προκάτοχο στον οποίο οφείλει τόσο την αποδοχή του από το ευρύ κινηματογραφικό κοινό όσο και την ενθάρρυνση των εταιριών παραγωγής να μετουσιώσουν νοσηρές φιλμικές ιστορίες σε ταινίες τρόμου. Το 1999 ο αμφιλεγόμενος μεν, σπουδαίος δε, Τακάσι Μίικε κυκλοφορεί την Ακρόαση, μια ταινία που ότι και αν διάβασες στην περίληψη της πριν την δεις, ότι και αν σου είπαν για εκείνη, σίγουρα καταλήγει ανώτερη οποιασδήποτε προσδοκίας. 
 


 Η ιστορία περιστρέφεται γυρω από τον Σιγκεχάρου Αογιάμα, έναν άντρα της μεσαίας ιαπωνικής τάξης, τηλεοπτικό παραγωγό στο επάγγελμα. Όντας χήρος για επτά χρόνια, μεγαλώνει χωρίς βοήθεια και με κάθε αξιοπρέπεια τον γιο του, μεταλαμπαδευοντας του αξίες που δημιουργούν ένα προφίλ μιας υγιούς μονογονεϊκής οικογένειας. Το προβλημα του Αογιάμα είναι ο περίγυρος του. Όταν πείθεται από τον φιλο του Γιασουχίσα να συμμετάσχει σε μια εικονική οντισιόν, μέσω της οποίας θα ανακαλύψει την επόμενη σύντροφο του δεν έχει κατά νου την ζοφερή εξέλιξη αυτής της επιλογής. Η ψυχρόαιμη και σεξιστική ιδέα της οντισιόν όμως φέρνει τον από καρδιάς αθεράπευτα ρομαντικό Αογιάμα αντιμέτωπο με την παρθένα γοητεία της Ασάμι, μιας ντροπαλής νεαρής γυναίκας, στο πρόσωπο της οποίας ο Αογιάμα οραματίζεται την ζωή του να χτίζεται ξανά πάνω στα παλιά της ερείπια. Για την πρώτη ώρα και κάτι, το ερωτικο μελόδραμα που εκτυλίσσεται δεν έχει παρά μόνο μια σκηνή που προικονομει το φρικώδες δευτερο act. Μια σπουδαία σκηνή στην ιστορία της φιλμογραφιας τρόμου με την Ασαμι γονατισμένη σε ένα αγνό λευκό νυχτικό, ακίνητη σαν κτήνος που περιμενει υπομονετικά το θύμα του, πλάι σε ένα τηλέφωνο,που παρακαλούμε να μην χτυπήσει, και σε έναν λευκό μουσαμενιο σάκο με παλλόμενο εσωτερικό. Στην ιστορία της Ασαμι και του Αογιαμα μέσα από μια αντικειμενική ματια έχουμε δυο θύματα της μοίρας. Η ειδοποιός διαφορα τους ωστόσο είναι πως ο Αογιαμα, είτε ηθελημένα είτε ακούσια, επέλεξε το λάθος μονοπάτι της επιλογής συντρόφου σαν να επέλεγε κάποιο υλικό αγαθό. Αυτή η αντικειμενοποιηση της γυναίκας είναι που τιμωρείται από την Ασαμι, μια γυναίκα που σε κάθε σταδιο της ζωής της έχει αντιμετωπίσει όλα τα πρόσωπα της κακοποίησης. Ανεπαίσθητα είναι εκείνη που σκιαγραφεί το προφίλ του ανθρώπου που στα δικά της ματια δεν επιδιώκει τη συντροφιά της αλλά μια κενή ερωτική συνεύρεση. Ο τρόπος που την επέλεξε άλλωστε τον προδίδει. 
 

 
Η βίαιη κορύφωση της ταινιας είναι και παράλληλα το δημοφιλέστερο κομμάτι της. Το Audition όπως προείπαμε είναι μια ωδή στο μαρτυρικό πόνο που απεικονίζεται στις ταινίες τρόμου. Ο Μιικε σκηνοθετεί μαεστρικά τις κτηνώδεις πράξεις εκδίκησης της Ασαμι σε βαρος των θυμάτων της. Αποφεύγοντας β' διαλογής, ευτελή τρικ δεν απεικονίζονται απευθείας τα περισσότερα εκ των οποίων πράττει και όμως όλη αυτή η ένταση, ο ρυθμός και ο τρόμος παραμένουν αμείωτοι. Για πολλούς η ταινία έχει διττή ανάγνωση και φύση. Αποφεύγω να ταχθώ με τη μισογυνιστική ερμηνεία και κλίνω περισσότερο στην φεμινιστική φύση της. Διότι η Ασαμι δεν είναι μια κοινή ψυχοπαθής βασανίστρια. Είναι ένα θλιβερό αποτελεσμα των συνεπειών της αντιμετώπισης της γυναίκας σε μια ολοκληρη κοινωνία. Ο Μίικε σηκώνει το δάχτυλο κατακρίνοντας τους Ιάπωνες για τη στάση τους απέναντι στο γυναικείο φύλο στις παρυφές της νέας χιλιετίας. Μια στάση που προστάζει πως μεταφέρουμε στα παιδιά μας το ήθος απέναντι σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αλλά προς τέρψιν των προσωπικών μας επιθυμιών άνθρωποι εξισώνονται με άψυχα αντικείμενα. 
 

Βραδυφλεγές, θολωμένο και απαλλαγμένο από κάθε λογική το Audition είναι ένα βίαιο ξέσπασμα. Ένα μπραντεφέρ αναμεσα στα δυο φύλα που καταλήγει σε μαρτυρικό, φρικιαστικό πόνο πέρα από κάθε πιθανή φαντασία. Ο Τακάσι Μίικε ξέρει πως να σκηνοθετήσει και να δώσει σάρκα και οστά στην ανθρώπινη οδύνη. Εκείνη που ξεκινα σαν εσωτερική φλόγα και καταλήγει σαν έκρηξη σωματικού πονου. Δεν είναι μια ταινία που περιορίζεται στους οπαδούς του gore και του ασιατικού τρόμου, έχει εκπληκτικές προεκτάσεις κοινωνικού σινεμα που προτείνουμε να βιώσετε, προσεκτικά. Εμάς, μας πήρε μερικές μέρες να ερθει το στομάχι και το μυαλό στη θέση του ώστε να πιασουμε το μολύβι και να καταγράψουμε τις σκεψεις μας. Αυτό είναι το σινεμά του Μιικε, που δε μπορούμε παρά να ταχθούμε στο πλευρό ανθρώπων όπως ο Κουεντιν Ταραντινο που όχι απλά το θαύμασαν αλλά άντλησαν μπόλικο υλικό και έτσι από το Audition γεννήθηκε η σπίθα που στη συνέχεια έφερε το επος του Kill Bill.
 
Δείτε το τρέιλερ εδώ: