Τέσσερα χρόνια πριν την κυκλοφορία του The Thing ο φιλμικός επαναστάτης Τζον Κάρπεντερ εδραιώνεται ως ο “πατέρας” ενός νέου κινηματογραφικού είδους. Το χαμηλό μπάτζετ της εμπορικής επιτυχίας του Halloween θέτει τις βάσεις για την ίδρυση ενός νέου υποείδους στον τρόμο, αυτό των slasher horror flicks. Συγκεκριμένα με κόστος μόλις κοντά στις τριακόσιες χιλιάδες δολάρια το Halloween πέτυχε να επιστρέψει στους συντελεστές του το εξωφρενικό ποσό των 47 εκατομμυρίων δολαρίων επιτρέποντας στον Τζον Κάρπεντερ ένα μεγαλύτερο οικονομικό άνοιγμα σε ότι αφορά τις επόμενες δημιουργίες του. Την φρίκη του Μάικλ Μάιερς διαδέχθηκαν τα επίσης επιτυχημένα “Ομίχλη” με την Αντριέν Μπαρμπό και “Απόδραση από τη Νέα Υόρκη”, μια αριστουργηματική δυστοπία στο Μεγάλο Μήλο με πρωταγωνιστή τον Κερτ Ράσελ. Ο Ράσελ θα είναι παρόν ως πρωταγωνιστής της πρώτης ταινίας που απομακρύνει τον Κάρπεντερ από το μοτίβο που ο ίδιος είχε θεσπίσει με τις παραγωγές χαμηλού προυπολογισμού που οφείλουν στο δικό του χάρισμα τα ογκώδη έσοδα στα ταμεία. Και όμως το The Thing αντιμετωπίστηκε μάλλον επιφυλακτικά και αρνητικά από τους κριτικούς και το κοινό διατηρώντας χαμηλά τον πήχη των εσόδων. 
 

 
 
 39 χρόνια μετά ωστόσο αυτό το αριστούργημα ανηλεούς τρόμου, τεταμένης ατμόσφαιρας που ισορροπεί σε μια κλωστή και μιας επίμονης επικρατούσας πάρανοιας συνεχίζει να διαψεύδει όσους δε το πίστεψαν από την αρχή και δικαίως θεωρείται όχι μόνο μια από τις καλύτερες καταχωρήσεις στην φιλμογραφία του Κάρπεντερ αλλά και μια εκ των κορυφαίων ολόκληρου του είδους των ταινιών τρόμου. Στο απώγειο των δυνατοτήτων του ο σπουδαίος σκηνοθέτης τοποθετεί στην Ανταρκτική μια σπουδαία ιστορία επιστημονικής φαντασίας που μιλά φασματικά για το τι εστί εμπιστοσύνη στην ανθρωπότητα. Για το πως οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, διότι δεν γνωρίζουν τον τρόπο να το κάνουν. Ντυμένο σαν μια ταινία τρόμου το The Thing θίγει τους βαθύτερους φόβους που φωλιάζουν στο ανθρώπινο υποσυνείδητο σχετικά με το ποιον των συνανθρώπων μας, ακόμα και εκείνων με τους οποίους φαινομενικά ερχόμαστε πιο κοντά. Και είναι όλα τόσο αρμονικά στημένα γύρω από την ιστορία του πληρώματος της ιστορίας ώστε να θίξουν αυτή την παναθρώπινη παραδοχή που το The Thing δεν μπορεί παρά να διατηρεί αναλλοίωτη τη σπουδαιότητα του στο διηνεκές.
 

 
 Μερικοί, φαινομενικά παρανοικοί Νορβηγοί, διαταρράσουν την ηρεμίας ενός αμερικανικού πληρώματος ερευνητών στην παγωμένη άκρη της Γης, όταν κυνηγούν με μανία ένα σκύλο με σκοπό να τον θανατώσουν και καταλήγουν οι ίδιοι νεκροί από τα αμερικανικά πυρά. Αυτό το περίεργο συμβάν σηματοδοτεί, σε συνδυασμό με την αχανή λευκή φυλακή από χιόνι και πάγο, την φρικιαστική συνέχεια. Η απομονωμένη τοποθεσία όπως απεικονίζεται στη σκηνή καταδίωξης του σκύλου φανερώνεται όλο και περισσότερο σέρνοντας μαζί της την αναπόφευκτη σύγκρουση με το άγνωστο, το απόκοσμο. Οι ήρωες δεν έχουν την επιλογή της φυγής, αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν την εξωγήινη απειλή και μαγικά το αχανές λευκό της παγωμένης ηπείρου γίνεται ένα κλειστοφοβικό κελί που μυρίζει θάνατο. Όσο ο σκύλος μεταλάσσεται στον χειρότερο εφιάλτη τους παρατηρούμε το εκπληκτικό καστ να μοιράζεται τη δική του στιγμή με το παράξενο κτήνος. Κάθε ένας από το αποκλειστικά ανδρικό καστ παραδίδει το λιγότερο μια στιβαρή ερμηνεία ανεξάρτητα από το χρόνο που του αναλογεί. Και οι οκτώ που απαρτίζουν το πλήρωμα γεννούν ένα συναίσθημα πως μεταξύ τους βασιλεύει μια τρομερή χημεία σαν να ήταν χρόνια φίλοι. Από τον λάτρη του ουίσκι MacReady, στον οπαδό της μαριχουάνας Childs και ως τον aficionado των roller skates Nauls όλοι έχουν κάτι να δείξουν, κάτι να αφηγηθούν. Αυτό δεν πιστώνεται μόνο στις υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών αλλά τα εύσημα μοιράζονται με τον Κάρπεντερ και τον σεναριογράφο Μπιλ Λάνκαστερ (γιο του σπουδαίου Μπαρτ Λάνκαστερ) για την επιλογή τους να απομονώσουν το καστ στην Βρετανική Κολούμπια του Καναδά για τα γυρίσματα της ταινίας. 
 

 
Το The Thing επιπλέον μνημονεύεται και οφείλει να μνημονεύεται για την επική δουλειά στο χτίσιμο ενός ιστορικού ανταγωνιστή. Το εξωγήινο πλάσμα το οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν αποτελεί μια από τις τρομακτικότερες και φρικιαστικότερες παρουσίες τέρατος στην μεγάλη οθόνη. Ένα πλάσμα που παραμένει κρυμμένο για μεγάλο μέρος της ταινίας αλλά δε παύει δευτερόλεπτο να θεωρείται το ίδιο απειλητικό, το ίδιο επικίνδυνο και φρικαλέο όταν βρίσκεται σε κοινή θέα αντιπροσωπεύοντας θεαματικά το τέρας των αμφιβολιών στο ανθρώπινο μυαλό, όπως το θίξαμε στην πρώτη παράγραφο. Με μια εκπληκτική μουσική επένδυση από τον βασιλιά των κινηματογραφικών συνθέσεων, Ένιο Μορικόνε, στο παραμορφωμένο πρόσωπο του τέρατος που καταπίνει ένα ένα τα μέλη του πληρώματος καθρεφτίζονται όλοι οι άνθρωποι που νικήθηκαν από το τέρας των αμφιβολιών και των φόβων. Μια γκροτέσκα μορφή που δεν κάνει διακρίσεις, ένα σαρωτικό τέρας τόσο τρομακτικό και επικίνδυνο όσο ο ανθρώπινος νους που δεν αρκούν συμβατικές μέθοδοι για να νικηθεί. Η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία των ηρώων μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο φανερώνει μια κρυμμένη αλήθεια: όταν το μυαλό δηλητηριάζεται και μεταμορφώνεται πρέπει να θυσιάσεις τον παλιό σου εαυτό για να γεννηθεί κάτι μακριά από τον υπάρχοντα κίνδυνο. Έτσι ο Κάρπεντερ αποφεύγει τις συμβατικές και εύκολες λύσεις του φινάλε, κρατώντας την αγωνία στα ύψη μέχρι το τελευταίο καρέ. Η ύψιστη θυσία των ηρώων δεν είναι απλά η πρόταξη των στηθών τους απέναντι στο επικίνδυνο τέρας αλλά πως η επιλογή τους αυτή σε καμία περίπτωση δε τους αφήνει περιθώριο επιβίωσης. Για το γενικότερο καλό υπογράφουν την προσωπική τους καταδίκη αψηφώντας κατάμουτρα το θάνατο και απολαμβάνοντας στην υγειά της μαυρογραμμένης μοίρας τους ένα μπουκάλι από το αγαπημένο ποτό του πληρώματος, το ουίσκι. 
 

 
Και έτσι περνώντας τα χρόνια από την πρώτη φορά που το The Thing συστήθηκε στον κόσμο, οι άγαρμπες κριτικές του 1982 έδωσαν τη θέση τους σε διθυράμβους και επαίνους. Ο Κάρπεντερ απέκτησε επιτέλους, και διατηρεί ως σήμερα, τον τίτλο ενός σκηνοθέτη πολύ μπροστά από την εποχή του με ένα όραμα που χτίστηκε φτωχά και παρέδωσε μια ολόχρυση παρακαταθήκη. Το The Thing είναι ένα άψογο κομψοτέχνημα αγωνίας και υπαρξισμού και οφείλει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες ταινίες τρόμου. Ένα αθάνατο τοτέμ έντονου περιβάλλοντος, κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας και ενός άοκνου πανταχού παρόντος κινδύνου που συνέβαλε στην εξέλιξη του μέσου, ανταποκρίνεται ως και σήμερα στην κινηματογραφική του κληρονομιά εμπνεόντας συνεχώς επίδοξους συνεχιστές της παράδοσης των horror flicks του Κάρπεντερ και θεωρείται αναμφισβήτητα το magnus opus της φιλμογραφίας ενός σπουδαίου υπηρέτη της τέχνης του.
 
 "Nobody trusts anybody now, and we're all very tired." 
 
 Δείτε το τρέιλερ εδώ: