Αργήσαμε να δούμε την mini series των BBC και Hulu Normal People; Μπορεί. Σίγουρα όμως αξίζει τον κόπο ένα binge στα 12 επεισόδια της ένα απόγευμα μουντό σαν το σημερινό. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Σάλι Ρούνεη με κεντρική ιδέα έναν εφηβικό έρωτα που φαντάζει εξαιρετικά κλισέ αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί εφαλτήριο στη ζωή των δύο πρωταγωνιστών ώστε να ξεδιπλώσουν την ψυχή τους και να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Η ιστορία τοποθετείται στην ψυχρή αλλά καταπράσινη Ιρλανδία και το μελαγχολικό σκηνικό, έρχεται να αγκαλιάσει όλα τα προβλήματα και την υπερανανάλυσή τους γύρω από τα γκρίζα σύννεφα του Δουβλίνου.
Η έφηβη Marianne (Daisy Edgar Jones) και ο συμμαθητής της Connell (Paul Mescal) με φαινομενικά εκ διαμέτρου διαφορετικές προσωπικότητες είναι οι βασικοί μας χαρακτήρες. Εκείνη απόμακρη προς όλους, αδιάφορη για τα σχολικά δρώμενα αλλά με κοφτερό μυαλό και καυστική ειρωνία και εκείνος συμπαθής από όλους, ένας συνδυασμός καλού μαθητή, αθλητή και φίλου. Μοιράζονται ως κοινό τους την εσωτερικότητα του πραγματικού τους εαυτού. Την εύθραυστη ψυχολογία τους που καθορίζεται για την Marianne από την σχέση της με την ''χαλασμένη'' οικογένεια της ένω για τον Connell από τον φόβο της αποδοκιμασίας από τους φίλους του. Δημιουργούν μια κρυφή σχέση μέσα από την οποία αναγνωρίζουν την ουσία της επικοινωνίας, της απόλυτης επαφής που δίνεται πολύ εύστοχα από τις σιωπές και τα βλέμματα που ανταλλάσουν, την ερωτική πράξη που έχει ξεκάθαρα λυρικό χαρακτήρα ώστε να αποδώσει την ένωση που προκύπτει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους μέσα από την εμπιστοσύνη και την οικειότητα.
Παλεύοντας όμως ο καθένας με τους δικούς του δαίμονες σε μια ηλικία που οι αντιλήψεις για την ζωή και τον εαυτό ακόμα πλάθονται, μπερδεμένοι οι δυό τους ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα, πόνο και αγάπη, υιοθετούν συμπεριφορές που τους πληγώνουν και τους απομακρύνουν. Σαν μαγνήτες μοιραία συναντούν ο ένας τον άλλο και καθώς περνά ο καιρός διαμορφώνονται ως ενήλικες μέσα από δύσκολες και όμορφες στιγμές.
Η σκηνοθεσία του Λένι Άμπραμσον και η μουσική επένδυση από slow indie τραγούδια πλαισιώνουν άριστα την ιστορία δημιουργώντας έναν αργό, σταθερό ρυθμό που μέσα του πέρα από την κεντρική ιδέα, επιπλέον θεματικές είναι η ενδοοικογενειακή βία, ο σεξισμός, η κατάθλιψη, ο ταξικός διαχωρισμός και άλλες συνθήκες. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία απέναντι στις τέσσερεις υποψηφιότητες EMMY για τις οποίες προτάθηκε η σειρά αφού διαφέρει από κάθε ρομαντικό δράμα που έχεις συναντήσει. Αν δεν σε έχω πείσει ακόμα άκου αυτό: Μιλάει για εμένα και εσένα, το πως διαχειριζόμαστε τα τεκταινόμενα της ζωής, τι σκεφτόμαστε, πόσα από αυτά κάνουμε πράξη και γιατί. Για εμάς που άλλοτε νιώθουμε Normal People ενώ άλλοτε όχι τόσο.
