Αν συνοψίζαμε όλη τη φιλοσοφία του Νέου Κύματος σε μια λέξη αυτή θα ήταν η λέξη στυλ. Οι Γάλλοι ανέκαθεν είχαν μια έμφυτη κλίση προς οτιδήποτε σικάτο και η νουβέλ βαγκ δεν αποτελεί εξαίρεση. Στο Breathless ξεχωρίζει εκ πρώτης όψεως το απαράμιλλο στυλ του Jean Paul Belmondo, με τα κομψά παντελόνια και το καπέλο fedora, καθώς και η ιδιαίτερη αύρα που αποπνέει ο αψεγαδιαστος απατεώνας του πανέμορφου crime drama του Ζαν Λυκ Γκοντάρ. 



Γυρισμένο αποκλειστικα με κάμερα στο χερι, η πρόθεση του Γκοντάρ να δημιουργήσει ένα ντοκιμαντεριστικό φιλμ πραγματοποιείται με ιδιαίτερη επιτυχία, ειδικότερα στο πρώτο μισο της ταινιας εμπλέκοντας με μια πρωτότυπη αμεσότητα το θεατή στην εξέλιξη των γεγονότων της ταινιας. Άλλωστε αυτή είναι και η φιλοσοφία που διέπει οκοκληρο το κινημα. Σκηνοθετες όπως ο Τρυφώ, ο Σαμπρόλ, ο Ρόμερ και φυσικά ο Γκοντάρ αποτελούσαν τον πυρήνα μιας φιλμικής κολεκτίβας γεμάτης ζωντάνια στις ιδέες της που ενώ έτρεφαν βαθύ σεβασμό στους χολιγουντιανούς κλασικούς, παράλληλα στόχευαν στην ανατροπή των παγιωμένων τεχνικών κινηματογραφισης. Έτσι σε αντίθεση με τη χολιγουντιανή φόρμουλα το Γαλλικό Νέο Κίνημα σφιχταγκάλιασε το νεορεαλισμό αποτελώντας ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης τόσο στο αφηγηματικό οσο και το σεναριακό κομμάτι στους σύγχρονους αγαπημένους μας όπως ο Ταραντίνο, ο Σκορσέζε, ο Βέντερς, ο Τζάρμους, ο Τόμας Άντερσον ή ο Λινκλεητερ. Σχετική ατάκα για παράδειγμα του Μπελμοντό στο Breathless γύρω από τα γυναικεία πόδια παραπέμπει στην καλτ πλέον εμμονή του Ταραντίνο για το ίδιο σημείο του σώματος.



Ο Γάλλος θρύλος του σινεμά, Ζαν Πολ Μπελμοντό, υποδύεται τον Μισέλ, έναν μικροαπατεώνα που ληστεύει αυτοκίνητα από αγνώστους και χρηματικά ποσά από τις συντρόφους του. Αποτελεί μια τυπική απεικόνιση των ιδεών του υπαρξισμού που επηρέασαν το κίνημα. Στον Μισέλ αντανακλάται η έμφαση στην ύπαρξη του ατόμου και η αποδοχή της παράλογης φύσης του κόσμου που μας περιβάλλει. Ένα έγκλημα τον αναγκάζει να τραπεί σε φυγή προς το Παρίσι όπου τον περιμένει η Αμερικανίδα Πατρίτσια, που ενσαρκώνει η υπερταλαντούχα και πανέμορφη Ζαν Σεμπεργκ. Ο Μισέλ είναι μια ψυχή απορροφημένη αναμεσα σε σκεψεις γυρω από το σεξ, τα χρήματα, τα αυτοκίνητα και τις τάσεις φυγής. Η Πατρίτσια προσωποποιεί την αρχη της σταδιακής ματαίωσης αυτής της ηδονιστικής προοπτικής οντας πιο ευαίσθητη, συμπονετική και αθώα. Οι δυο χαρακτηρες εξυπηρετούν ως ένα βαθμό μια αλληγορία της στάσης που κρατούσαν οι σκηνοθετες του Νέου Κινήματος απέναντι στη χολιγουντιανή επιρροή και την γενικότερη αμερικανική κουλτούρα της εποχής. Μια αιώνια σχέση αγάπης- μισους που προσωποποιείται στον Μισέλ και την Πατρίτσια. Εκείνος, επαναστάτης, αρρενωπός και παρορμητικός. Εκείνη συγκροτημένη, θηλυκή και οριακά προβλέψιμη.



Το Breathless είναι μια ταινία που «χτυπά» αμέσως στο μάτι με μια σειρά πανέμορφων λήψεων που το στυλ του επαναπροσδιορίζει το βιβλίο οδηγιών χρήσης γυρω από τη σύνθεση των πλάνων, του μοντάζ και της αφήγησης. Η εμβληματική φωτογραφία του τα επόμενα χρονια θα γνώριζε την αναγνώριση και τη δόξα που του άξιζαν. Δεν είναι τυχαίο που ο Ταραντίνο έχει ονομάσει την εταιρια παραγωγής του ‘A Band Apart’ προς τιμήν της ταινιας του Γκοντάρ ‘Bande à Part’ και έχει δηλώσει πως η σεκάνς χορού σε αυτό το φιλμ επηρέασε τη διάσημη χορογραφία που εφάρμοσαν στο Pulp Fiction η Ούμα Θέρμαν και ο Τζον Τραβόλτα. Η επιρροή και το στυλ του Γαλλικού Νέου Κινήματος είναι έκδηλη εδώ και 5 δεκαετίες και οι τεχνικές κινηματογραφισης του Breathless  (αλματωδες μοντάζ, λήψεις μακράς διαρκείας, αντικείμενα όπως καρότσια που χρησίμευαν ως dolly) το καθιστούν ως το μη ραφιναρισμένο πρωτότυπο, την πηγή φιλμικης καινοτομίας και πειραματισμού που οι διάδοχοι του θα αντέγραφαν και θα τελειοποιούσαν. Σε κάθε περίπτωση σε μας λειτούργησε ως εισαγωγή στη φιλμογραφία του Γκοντάρ οσο και σαν δεύτερη στάση όταν είχαμε ξεκινήσει το ταξίδι στο σινεμα του Γαλλικού Κινήματος. Για την ιστορία ο πρωτος σταθμός ήταν τα 400 χτυπήματα του Φρανσουά Τρυφώ.