Η λέξη “ελπίδα” καταφέρνει να εσωκλείσει στον ορισμό της κάθε ζωτικής σημασίας συνθήκη της ανθρώπινης ζωής. Μας επισκέπτεται εν καιρώ θρήνου, την αποζητάμε σε καταστάσεις παγερές που ελοχεύουν κινδύνους και απειλές. Αποτελεί για εμάς τον αόρατο κινητήριο μοχλό ώθησης προς την βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης, όμως η θεωρία απέχει έτη φωτός από την εφαρμογή της εύρεσης ελπίδας σε ένα κόσμο ψυχρό, σε ένα κόσμο λυσσαλέων διαξιφισμών πολιτικού υπόβαθρου και κοινωνιών που τις διαλύει ένα ζοφερό επαναλαμβανόμενο μοτίβο προβλημάτων και χωρών που επιπόλαια παίζουν στα δάχτυλα τη δύναμη να εξαφανίσουν άλλες χώρες από την υδρόγειο. Το να πούμε πως ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι έστω και λίγο ελπιδοφόρος δεν πιστοποιεί την αλήθεια, όμως η ελπίδα είναι το συστατικό που χρειαζόμαστε για να καταπολεμηθεί η αβεβαιότητα που κατακλύζει πάμπολες ανθρώπινες ψυχές.
Τα “Παιδιά Των Ανθρώπων” μιλούν για έναν κόσμο που φλέγεται μανιασμένα·κοινωνίες καταρρέουν μπρος στα πόδια του αλαζόνα Ανθρώπου, κόσμος δολοφονείται, αποσχίζεται και φυλακίζεται σαν άγριο ζώο που με τη βία πάρθηκε από το φυσικό του περιβάλλον. Οι δραπέτες αυτής της τρέλας θεωρούνται μείζων κίνδυνος. Η τρομοκρατία έγινε μια συνήθεια τόσο κοινή πια όσο το να χαζεύεις αυτοκίνητα σε δρόμους ή περαστικούς να πίνουν τον καφέ τους: και εκεί ξεκίνησαν όλα. Ο Theo Faron (Κλάιβ Όουεν) απολαμβάνει έναν σκέτο καφέ με αρκετή ποσότητα αλκοόλ όταν μια βόμβα εκρήγνυται σε κοντινή απόσταση και η ζωή του περιελίσσεται εκτός ελέγχου. Η ελπίδα του παρακμάζει και σαπίζει όσο το πανδεμόνιο ενός ανεξέλεγκτου κόσμου συνεχίζεται. Η ανεξήγητη στειρότητα των γυναικών μαστίζει το ανθρώπινο είδος και ο Theo είναι πατέρας ενός νεκρού τέκνου, ενός συμβάντος που τον έφερε αντιμέτωπο με ένα διαζύγιο και την στιγνή συνειδητοποίηση πως θα ζήσει μια ζωή που θα πεθάνει με εκείνον. Είναι ένας άνθρωπος χωρίς κληρονομιά, χωρίς ουσία, χωρίς σημασία.
Το μόνο φως που έμεινε αναμμένο να θυμίζει ελπίδα σε ένα κόσμο σκοτεινό είναι η ανακάλυψη μιας εγκύου, της Kee. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας αφορά τον κεντρικό πρωταγωνιστή, Theo, σε μια δονκιχωτική εκστρατεία συνόδευσης της γυναίκας αυτής μακριά από το έρεβος της δυστοπίας, σε κάποιου είδους ασφαλές μέρος. Σε εκείνη φτάνει μέσω της πρώην γυναίκας του, μιας ηγέτιδας ενός επαναστατικού πολιτικού άκρου που παλεύει να χαρίσει σε πρόσφυγες τα δικαιώματα που τους αξίζουν. Στο ίδιο στρατόπεδο αυτής της επαναστατικής ομάδας o Τheo και η Kee θα τραπούν σε φυγή μακριά από την κατάληψη εξουσίας που έλαβε χώρα στα σπλάχνα της ομάδας αυτής, συναντόντας λογής λογής ενδιαφέρουσες ανθρώπινες φιγούρες στο δύσβατο μονοπάτι τους προς την ελευθερία.
Τα "Παιδιά Των Ανθρώπων" είναι αναμφισβήτητα μια από τις αρτιότερες μετα-αποκαλυπτικές ταινίες φαντασίας που έχουν δημιουργηθεί ποτέ. Η ιστορία είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα, το γράψιμο της άναλογου επιπέδου και οι χαρακτήρες της κατακλύζονται από μια αίσθηση απελπισίας για το ανθρώπινο είδος που λείπει από πολλές post-apocalyptic δημιουργίες. Όμως είναι το ταλέντο του Αλφόνσο Κουαρόν στην σκηνοθετική καρέκλα που καθιστά αυτό το φιλμ εξωπραγματικό. Προφανώς και τα περισσότερα εύσημα θα πάνε στη δυστοπική φωτογραφία της όμως ο Μεξικανός σκηνοθέτης υφαίνει τα μαγευτικά κομμάτια της σε ένα αυτούσιο παραμύθι που ξυπνάει αναμνήσεις που απαρτίζεται ισομερώς από στοιχεία κομψότητας, ωμότητας και τρόμου. Νομίζω σπανίζει ιδιαίτερα παρόμοια έκφραση αγάπης συνυφασμένη με το ανάλογο ταλέντο για κινούμενα πλάνα από εκείνη του Κουαρόν και το δυστοπικό πεδίο αναλύεται σε όλο του το εύρος. Ενδίδει στην απεικόνιση ολόκληρου του αποκαλυπτικού κόσμου και όχι μόνο του κεντρικού προσώπου, προσθέτοντας αυτόματα κάμποσους σκοτεινούς τόνους παραμένοντας παράλληλα ρεαλιστική και σίγουρα προσηλωμένη στα συναισθήματα των ανθρώπων που γενναιόδωρα από την αρχή εκθέτει.
Μια στιλπνή, μα βλοσυρή, παράσταση, τα Παιδιά των Ανθρώπων είναι ένας θρίαμβος της σύγχρονης φιλμογραφίας από έναν σπουδαίο εκπρόσωπο της. Κάθε κάρε, κάθε σεκάνς βρίθει ενέργεια, δυναμισμό, απαράμμιλη αποφασιστικότητα, παρουσιάζοντας επακριβώς μια ιστορία απόγνωσης και απελπισίας, μιζέριας και επιθυμίας, καταπίεσης και ανθεκτικότητας στα χτυπήματα, χαμένης ελπίδας και εκείνης που βρέθηκε ξανά τη στιγμή που τη χρειαζόμασταν περισσότερο.
