Ο Ρον Γουντρουφ, ηλεκτρολόγος στο επαγγελμα και ένθερμος οπαδός των Ροντέο ζει μια ακόλαστη ζωή μουσκεμένη στη μισαλλοδοξία και τη φοβία για το διαφορετικό. Το διονυσιακό και αυθάδες λαηφ σταηλ του συγκροτούμενο από ισχυρές δόσεις ναρκωτικών, αγοραίου εφήμερου έρωτα και ισοπεδωτικής κατανάλωσης αλκοόλ θα τον οδηγήσουν σε μια αναπάντεχη ιατρική διάγνωση. Ως φορέας του HIV πια και έχοντας μόλις 30 ημέρες εναπομείνασας ζωής ο Ρον αποτασσει την παθητική στάση του ετοιμοθάνατου και αναλαμβάνει δράση σε μια δονκιχωτικη πορεια προς την θεραπεία του ιου, μα κυρίως την ευαισθητοποίηση γύρω από την έξαρση του και την αποδαιμονοποιηση των οροθετικών συνανθρώπων του.
Με καπετάνιο τον εκπληκτικό Μαθιου Μακοναχι και άξιο συμπαραστάτη τον φιλμικό χαμαιλέοντα Τζαρεντ Λετο, εκτυλίσσεται το κουβάρι μιας ιστορίας ορόσημου στην κοινωνική ιστορία των ΗΠΑ. Ο Ζαν Μαρκ Βαλέ σκηνοθετεί επιτυχημένα, αντλώντας άλλοτε αρκετά και άλλοτε λιγότερα ερευνητικά δεδομένα γυρω από την ζωή του Γουντρουφ, και μας παρουσιάζει έναν τραγικό αντι-ήρωα που έρχεται αντιμέτωπος με ένα ολόκληρο κύκλωμα προώθησης συγκεκριμένων φαρμακευτικών ετικετών καταπολέμησης του HIV από την κυβερνητική υπηρεσία τροφίμων και φαρμάκων και ξεκινά την προσωπική του σταυροφορία, εξανθρωπισμένος πια, εισάγοντας λαθραία απαγορευμένα φάρμακα που κατά τη δικη του έρευνα αποδίδουν καλύτερα προς τη βελτίωση των συμπτωμάτων του HIV. Η ταινία εντούτοις κατηγορήθηκε έντονα για ελλιπή έρευνα σχετικά με το αν ο ίδιος ο Γουντρουφ αποτελούσε ορκισμένο ομοφοβικό ή έναν άνθρωπο βολεμένο στην αμφιβολία της αμφισεξουαλικότητας. Ίσως ο άνθρωπος πίσω από την ιστορία δεν ήταν κυριευμένος από την τυφλή λύσσα της ομοφοβίας εξυπηρετώντας την ρητορική της εποχής πως το AIDS ήταν η τιμωρία που επεβλήθη με θεία παρέμβαση στους ομοφυλοφιλους όποτε και δε χρειαζόταν η ολική πνευματική αφύπνιση και ανατροπή της κοσμοθεωρίας του ώστε το Dallas Buyers Club που ίδρυσε το 1989 να αποτελεί την καρμική του λύτρωση.
Προσωπικά απέχω από αυτή την θέση γνωρίζοντας πως η ταινία του Βαλέ δεν αποτελεί το παραδοσιακό biopic και προτιμώ να επικεντρώνεται η συζητηση γυρω από την εκπληκτική μετάλλαξη του Τεξανού σταρ για το ρόλο του Γουντρουφ. Η δέσμευση του Μακοναχι στο ρόλο ενός ελεεινού Δον Ζουάν στέκει μόνη της ως ένας λόγος για να παρακολουθήσεις την ταινία. Υφίσταται μια υποδειγματική σπουδή στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου που ενώ υπαινικτικά αποζητά λύτρωση για έναν πρότερο βίο, σπανίως οι πράξεις του καθαγιάζονται όντας ένας άνθρωπος που προβαίνει σε παράνομη δραστηριότητα προς όφελος κοινωνικών ομάδων τις οποίες ενδεχομένως να αποστρέφεται ακόμα κατά βάθος. Αυτή είναι άλλωστε και η φόρμουλα που οδηγεί το φιλμ από τους τίτλους αρχής, ο πρωταγωνιστής που πλάθει συμμαχία με ασημαντότερους αντιπάλους για την καταπολέμηση ενός ισχυρότερου Κακού. Ο Μακόναχι κυριολεκτικά σέρνει την ταινία και κάθε της ψεγάδι φαντάζει οριακά εξιδανικευμένο και το λιπόσαρκο παρουσιαστικό του, θαρρείς σαν ένα κινούμενο πτώμα, σε συνδυασμό με μια ερμηνεία που καθορίζει καριέρες τον φέρνει εφτά χρόνια μετά την αναγέννηση του ως έναν εκ τον κορυφαίων ηθοποιών της γενιάς του.
Θα ήταν άδικο ωστόσο να μη σταθούμε και στην συγκλονιστική ερμηνεία του Τζαρεντ Λετο, ενός ιδιαιτέρως ευέλικτου και πολυχρηστικού ηθοποιού. Ως ο διεμφυλικός Rayon, στο πλάι του Ρον από τα πρώτα στάδια της ιστορίας, μεταμορφώνεται και φορά ως ένδυμα το ρόλο του κάτι που του χάρισε ένα πανάξιο Όσκαρ Β Ανδρικού Ρόλου.
Το Dallas Buyers Club δεν ηθικολογεί για χάρη της δραματουργίας αλλά επιτρέπει στον θεατή να ταξιδέψει στην ηθική ενός ατόμου όπως ο Γουντρουφ μέσω της επιβλητικής ερμηνείας ενός σπουδαίου ηθοποιού. Αυτό που προσωπικά ξεχώρισα ήταν πως η παντελής έλλειψη μεμψιμοιρίας και μελοδράματος, δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στην ύπαρξη συναισθηματικού αντίκτυπου. Αρχετυπική αφήγηση και ερμηνείες που φέρουν εις πέρας το όραμα του δημιουργού είναι τα βασικά δυνατά χαρτια της ταινιας που μπορεί τα προβλήματα της να μη την καθιστούν τόσο σπουδαία, η θεματική της ωστόσο και τα δυο άνωθεν στοιχεία που αναφέραμε απαρτίζουν ένα ουσιώδες φιλμ που προτείνεται να δει ο καθένας μας.
