Η θλιβερή είδηση της διακοπής λειτουργίας του ιστορικού Roosevelt Hotel στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης μας έδωσε την αφορμή να θυμηθούμε τις ημέρες που φόρεσε τα καλά του και πόζαρε λαμπερό και απαστράπτον για το φακό του εκάστοτε σκηνοθέτη. Από το “βρώμικο” French Connection πίσω στο μακρινό 1971 όταν ο Τζιν Χάκμαν ως Popeye Doyle γέμιζε το κάδρο της ταινίας του Ουίλιαμ Φρίντκιν, το βιογραφικό Malcolm X του Σπαικ Λι για τον ομώνυμο δολοφονημένο ακτιβιστή πολιτικών δικαιωμάτων και ιερέα μέχρι το Men in Black και πιο πρόσφατη περίπτωση τον νοσταλγικό Ιρλανδό του Μάρτιν Σκορσέζε το ξενοδοχείο Ρούζβελτ έκλεισε με τρόπο λυπηρό έναν κύκλο ζωής που χρειάστηκε μια παγκόσμια πρωτοφανής πανδημία για να σταματήσει να λογίζεται ως αέναος. Αυτό αποτέλεσε ένα έναυσμα για εμάς να συλλέξουμε σε ένα οδοιπορικό λέξεων μερικές ακόμα, περισσότερο ή λιγότερο, γνωστές περιοχές του Μεγάλου Μήλου που έχουν υπάρξει σχεδόν ως αυτούσιοι χαρακτήρες σε διάσημα φιλμ. 

 


 

 Tiffany’s

 Το διάσημο τιρκουάζ κοσμηματοπωλείο ανήκει πια στη σφαίρα του θρυλικού έχοντας αποκτήσει τέτοιο στάτους μέσα από τις φορές που φιλοξένησε στους χώρους του κινηματογραφικά γυρίσματα που σχεδόν κανείς ξεχνά τα πολυτελή αξεσουάρ που κοσμούν τους χώρους του. Στη λέξη Τίφανις, ο σινεφίλ νους μας αντανακλαστικά σχεδόν θυμάται την Όντρει Χέπμπορν ως μούσα του Μπλέικ Έντουαρντς στην ομώνυμη μεταφορά του μυθιστορήματος του Τρούμαν Καπότε να γεύεται λιχουδιές ζαχαροπλαστικής θαυμάζοντας παράλληλα τα περίτεχνα και σικ κοσμήματα της μαρμάρινης βιτρίνας. Ίσως κάποιοι επιπλέον θυμούνται την άχαρη ρομ-κομ του Άντι Τέναντ που κυκλοφόρησε το 2002 με τίτλο Sweet Home Alabama, στην οποία το Τίφανις είναι η τοποθεσία που επιλέγει ο Πάτρικ Ντέμπσει να ζητήσει από την Ρις Ουίδερσπουν να τον παντρευτεί.

 


 

 The Met 

 

Ο τίτλος του μεγαλύτερου, σε διαστάσεις, μουσείου των Ηνωμένων Πολιτειών αυτόματα φέρει προνόμια και ευθύνες. Είναι τέτοια η έκταση του που μπορείς πολύ εύκολα να δαπανήσεις πάνω από μια μέρα τριγυρίζοντας ανάμεσα στα τόσα κλασικά και μοντέρνα εκθέματα τέχνης. Κάπου στο ενδιάμεσο ο επισκέπτης μπορεί να εντοπίσει ένα πολύ συγκεκριμένο έκθεμα που ονομάζεται Ναός του Ντεντούρ. Ο αρχαίος αιγυπτιακός, κατασκευασμένος από αμμόλιθο, ναός δόθηκε στο Μουσείο Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης κατά τη δεκαετία του 60 και παρουσιάζεται στο κοινό από το 1978. Για όσους δε μπορούν να θαυμάσουν από κοντά τον, αφιερωμένο στην Ίσιδα και τον Όσιρις, ναό μπορεί κάλλιστα να τον θαυμάσει μέσω της ταινίας “Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι”, όπου ο Μπίλι Κρίσταλ και η Μεγκ Ράιαν σουλατσάρουν στους διαδρόμους του μουσείου. Από το Μετ επίσης ο Ιρλανδός Πιρς Μπρόσναν αποφασίζει να ληστέψει τον ιμπρεσιονιστικό πίνακα του Κλοντ Μονέ με τίτλο “Το Σαν-Τζόρτζιο Ματζόρε στο σούρουπο” στο Thomas Crown Affair του Τζον Μακτίερναν. 

 


 

 The Plaza Hotel 

 

Το ξενοδοχείο Ρούζβελτ είχε έντονο ανταγωνισμό ως το πιο κινηματογραφικό ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Στο νοτιοανατολικό άκρο του αχανούς Σέντραλ Παρκ δεσπόζει το 19 ορόφων ύψους, όψεως σαν κάστρο, ξενοδοχείο Plaza βαθιά επηρεασμένο στην αρχιτεκτονική του από τη γαλλική Αναγγένηση το οποίο φιλοξενεί επισκέπτες στα πολυτελή σπλάχνα του για πάνω από έναν αιώνα. Οι περισσότεροι θα θυμάστε τα απροσδόκητα κιτς μα ταυτόχρονα γκλάμουρ βράδια που έζησε ο Μακόλει Κάλκιν ως Κέβιν Μακάλιστερ στο σίκουελ της χριστουγεννιάτικης σειράς ταινιών Μόνος στο Σπίτι. Στην ταινία αυτή επίσης θα θυμάστε και τη μικρή έκτακτη εμφάνιση του, τότε μεσίτη, προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. To Plaza εμφανίζεται δις και στο χιτσκοκικό North by Northwest όταν ο Γκάρι Γκραντ ως Ρότζερ Θόρνχιλ πέφτει θύμα απαγωγής στο Oak Bar του ξενοδοχείου και αργότερα όταν ο ίδιος διεξάγει έρευνα σε ένα δωμάτιο με τη μητέρα του. Κατά τα γυρίσματα στο λόμπι του ξενοδοχείου ένας δημοσιογράφος παρατήρησε πως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, στη σκηνή που διασχίζει το διάδρομο του λόμπι, δεν δίνει καμιά σκηνοθετική οδηγία στον Γκραντ, με τον σπουδαίο σκηνοθέτη να απαντά πως δε τις χρειάζεται διότι διασχίζει διαδρόμους ξενοδοχείων από μόνος του εδώ και χρόνια. Ειδική μνεία στην εμφάνιση του Plaza να δοθεί στον Μεγάλο Γκάτσμπι του Μπαζ Λούρμαν και στον υπερκάλτ Κροκοδειλάκια, Πόλ Χόγκαν, του Πίτερ Φάιμαν που γνώρισε την αναγνώριση στα 80ς ως ταινία με κωμωδία βοτάνι για το θεατή. 

Δίπλα στο Plaza εντοπίζει κανείς το επιχρυσωμένο άγαλμα του έφιππου Στρατηγού Ουίλιαμ Τεκουμέχ Σέρμαν στη βάση του οποίου ένας μεθυσμένος και καταθλιπτικός Τζεφ Μπρίτζες μονολογεί στον εαυτό του κατασπαραγμένος από τύψεις την ακούσια συμβολή του σε μια μαζική δολοφονία στο εκπληκτικό Fisher King του Τέρι Γκίλιαμ.

 

 


 The Gugenheim 

 

Οι σκηνοθέτες του κινηματογράφου έχουν αντιληφθεί εδώ και πολλές δεκαετίες τη δυναμική της αρχιτεκτονικής του μουσείου Γκούγκενχάιμ και έτσι δεν αποτελεί έκπληξη όταν αντιλαμβάνεσαι σε πόσες θρυλικές δημιουργίες φιγουράρει. Ίσως η ιστορικότερη στο μυαλό μας είναι η ταινία ερωτική εξομολόγηση του Γούντι Άλεν στη Νέα Υόρκη που εμπεριέχει στον εσωτερικό του χώρο μια αντιπαράθεση του με την Ντάιαν Κίτον και μιλάμε φυσικότατα για το Μανχάταν του 1979 σχετικά με την υποκειμενική ομορφιά των εκθεμάτων. Στον αντίποδα το πολιτικό θρίλερ του Σίντνεϊ Πόλακ, Τρεις Μέρες του Κόνδορα, εισάγει το μουσείο στο κάδρο με πολύ διαφορετικό τρόπο, όταν τοποθετείται στιγμιαία στο φόντο του παγιδευμένου, σε έναν ιστό κυβερνητικών κακώς κειμένων, υπαλλήλου της CIA που υποδύεται ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Με εξωτερική εμφάνιση που εγκυμονεί ενδεχόμενη ζάλη σε περαστικούς αποτελεί ένα ισχυρό plot device για την ανάδειξη της εσωτερικής αναταραχής που βιώνει ο ήρωας όταν αντιλαμβάνεται πως χάνεται η εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση. Πάντα όμως μεταφέρει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα. Αποτελεί σηματοδότηση της τοποθεσίας. Το Γκούγκενχαιμ πάντα φωνάζει πως ο πρωταγωνιστής είναι στη Νέα Υόρκη και δεν αφήνει το θεατή να ξεχάσει αυτή την πληροφορία.