Ε λοιπόν μερικές φορές δεν αξίζει να μιλάμε για τις σειρές και τις ταινίες με έναν τρόπο μονόδρομο μέσα από το πρίσμα πομπού και δέκτη, θεάματος και θεατή. Μερικές φορές, έχει ενδιαφέρον να μιλάμε για αυτά τα θέματα με έναν τρόπο οριζόντιο, βάζοντας τα έργα να συνομιλούν και ενίοτε να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Χωρίς κατηγορίες, χωρίς genre, χωρίς σκηνοθετικές σχολές. Κανένας δεν είπε ότι αυτό είναι δίκαιο ή σωστό για τα έργα, αλλά από πότε έχουμε γίνει τόσο καθωσπρέπει και δεν το καταλάβαμε; Είναι , ας πούμε, σαν δύο παιχνίδια σκάκι. Το ένα διεξάγεται με χρονόμετρα ,κριτές, χρηματικά έπαθλα και ησυχία, ενώ το άλλο με αλκοόλ ,καπνούς, στοιχήματα και trash talk. Δεν ξέρω ποιο θα διαλέγατε, αλλά εγώ την έχω κάνει την επιλογή μου.
Σίγουρα την επιλογή της την έχει κάνει και η Ελίζαμπεθ Χάρμον, ένα ορφανό κορίτσι-θαύμα του σκάκι στα 60s. Η Anya Taylor-Joy ( The Witch, Split, Emma ) υποδύεται -πολύ ταιριαστά στη φυσιογνωμία της- τον άνωθι ρόλο και φαίνεται να δένει πλήρως με την εποχή που εκτυλίσσεται η πλοκή. Σε αντίθεση με το Haunting of Bly Manor το Γκαμπί της Βασίλισσας (ελληνικός τίτλος και σκακιστικός όρος) δεν έχει στην πλάτη του μια εξαιρετική πρώτη σεζόν, που στη προσπάθειά του να την φτάσει γίνεται αυτοσκοπός και το εγχείρημα καταρρέει. Με πιο απλά λόγια…το Haunting of Bly Manor is trying too hard και του λείπει αυτό που έχει η άλλη σειρά έχει. Χαρακτήρες.
Κι όμως! Μετά την πρώτη σεζόν του Haunting of Hill House, ένα οικογενειακό δράμα μεταμφιεσμένο σε ταινία τρόμου, θα περίμενε κανείς ότι οι χαρακτήρες της δεύτερης σεζόν θα ήταν αντίστοιχα δυνατοί, κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Έτσι, δίνοντας αέρα κάποια επεισόδια κατάφερα να φτάσω μέχρι το 4ο-5ο. Ενώ στην περίπτωση του Queen’s Gambit έφτασα επίσης μέχρι το 4ο-5ο επεισόδιο…την πρώτη μέρα. Συγκρίνοντας μήλα με πορτοκάλια, αυτή η σκακιστική μίνι σειρά έχει περισσότερα κοινά με το Haunting of Hill House. Είναι κι αυτό μια μεταμφίεση. Μια μεταμφίεση που σαν βιτρίνα έχει το σκάκι και το παιδί-θαύμα, όμως από πίσω κρύβεται μια ιστορία ενηλικίωσης ενός κοριτσιού με κοινωνικό άγχος. Ο σκηνοθέτης της Frank Scott (Minority Report, Logan) ξέρει πως μόνη μια όμορφη βιτρίνα ή μόνο ένα μεστό υπόβαθρο δεν θα φτάσουν να κρατήσουν τον/την θεατή.
Μάλλον οι περισσότερες/οι θα μου πείτε, πρέπει να δεις ολόκληρη μια σειρά για να την κρίνεις ή πως όλα θα βγάζουν νόημα στα τελευταία επεισόδια του Haunting of Bly Manor. Το θέμα είναι πως για να φτάσω στα τελευταία επεισόδια πρέπει να δω τα πρώτα και το γεγονός ότι τα επεισόδια αυτά μάλλον λειτουργούν μόνο ως set up για το “grand finale” των επόμενων είναι προβληματικό. Δείτε πόσο ωραία στο Γκαμπί της Βασίλισσας κάθε επεισόδιο έχει αρχή-μέση-τέλος με ξεκάθαρο περιεχόμενο για την συνέχιση της πλοκής. Δεν λέω ότι αυτό είναι μονόδρομος αλλά άμα είναι να σπάσεις τους σεναριακούς κανόνες καλύτερα να ξέρεις τι κάνεις γιατί αλλιώς θα γεμίσουμε Bly Manors.
Εν τέλει μπορεί να αδικώ το Haunting of Bly Minor και να χάσω τα κρυφά νοήματά του, αλλά who really cares ha;! Κάποιος είπε πως “αν δεν σου αρέσει ένα βιβλίο, κλείσ’ το”. Αυτό έκανα και δεν το μετάνιωσα. Και να κάνετε κι εσείς το ίδιο αν βαριέστε τα επεισόδια του Bly Manor και να δείτε το Queen’s Gambit. Και να πείτε στις φίλες και στους φίλους σας ότι είναι καλύτερη σειρά για να τσακωθείτε γιατί “άλλο το ένα άλλο το άλλο και δεν γίνεται να τα συγκρίνεις”. Ε λοιπόν τα συνέκρινα και δεν γκρεμίστηκε ο κόσμος.
