Οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε για τις συνθήκες ή τα άτομα;
Με αυτή την κεντρική ιδέα για εχέγγυο βουτάμε στη ζωή του Τσάρλι(Άνταμ Ντράιβερ) και της Νικόλ(Σκάρλετ Γιόχανσον). Εκείνος σκηνοθέτης του θεάτρου, εκείνη ηθοποιός. Οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς τους και κυρίως απέναντι στον καρπό του έρωτα τους, τον Χάρι, σε μια περίπλοκη ιστορία συμβιβασμών, συντροφιάς, χιλιομέτρων, μετάνοιας, έπαρσης και εγωισμού και ο θεατής εν μέσω της απόγνωσης που διέπει τους δύο τους.
Θα μπορούσε να πάει πολύ στραβά αυτό το φιλμ. Και όμως μέσα από την σπάνια ματιά του Νόα Μπάουμπαχ αποφεύγονται οι κλισέ κόκκινες σημαίες και καταλήγουμε σε μια δημιουργία για τον εσωτερικό πόνο που κρύβεται εντός των ανθρώπων. Ο σκηνοθέτης, σε πρώτο χρόνο, γκρεμίζει το κάδρο της αιώνιας αγάπης και μας μυεί στον τρόπο που πράττουν δύο σύντροφοι, μέσα στην απογνωση τους, για την προστασία και εξασφάλιση των προσωπικών τους συμφερόντων. Στον απόηχο της σταδιακής υποβάθμισης της αγάπης τους, το οικονομικό και περιουσιακό όφελος κερδίζει βήματα, η κηδεμονία αποτελεί βασικό άξονα της διαφωνίας και τελικά καταλήγουν παγωμένοι ο ένας απέναντι στον άλλο χωρίς υστερικές ακρότητες, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο διάστημα.
Κοιτάζοντας ξεχωριστά τις δυο πλευρές βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις δύο εντελώς διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ο, πιο επιτυχημένος επαγγελματικά, Τσάρλι φέρει το χρέος να αποτελεί τα μάτια της ιστορίας. Μέσα από τον ίδιο ο Μπάουμπαχ εξιστορεί τη σταδιακή αλλαγή που βίωσε ενδεχομένως και εκείνος, όντας η ταινία μια ηχώ του διαζυγίου του σκηνοθέτη. Ο Τσάρλι ζει την ψευδαίσθηση πως έχει τη λύση στα προβλήματα τους, ένας αλαζονικός υπεράνω τύπος που η περηφάνια του δε του επιτρέπει να αφουγκραστεί τις πραγματικές ανάγκες της συντρόφου του. Το οικοδόμημα που χτίζει στο μυαλό του για εκείνον και τη γυναίκα του γκρεμίζεται όσο εκείνος σε σύγχυση αδυνατεί να ικανοποιήσει τα αιτήματα της. Δεν θέλει να αποχωρήσει από τη Νέα Υόρκη, δε θέλει να υποκύψει σε ξένα θέλω και αυτό είναι αρκετό ώστε να ρηγματωθεί πλήρως όχι μόνο η ιστορία του με τη Νικόλ, αλλά και κάθε ιστορία αγάπης μεταξύ δύο ανθρώπων εκεί έξω. Ο Τσάρλι είναι η προσωποποίηση της συνθήκης μη συνύπαρξης των αναγκών δύο ανθρώπων χωρίς απαραίτητα αυτό να οφείλεται απαραίτητα σε ένα φαύλο χαρακτήρα αλλά ίσως να αποτελεί μια de facto δυσλειτουργία της ανθρώπινης φύσης.
Εκεί έρχεται να αντιταχθεί η Νικόλ μέσα από μια ερμηνεία που βγαίνει από τα έγκατα της ψυχής της Σκάρλετ Γιόχανσον. Η Νικόλ είναι μια γυναίκα πνιγμένη από τις καταπιέσεις που χτυπούν την πόρτα της σε διάφορα επίπεδα. Σε πρώτο χρόνο αρνούμαστε να πιστέψουμε πως ‘στα καλά καθούμενα’ αποφασίζει να εγκαταλείψει τη συζυγική εστία όμως το εσωτερικό της ηφαίστειο προειδοποιούσε από καιρό. Δεν είναι εύκολο να ζεις στη σκιά ενός ανθρώπου που βιώνει την επιτυχία που δεν κατάφερες να βιώσεις εσύ και το να ζητάς την ισότητα στην κοινή σας ζωή χωρίς να σε καπελώνουν οι επιτυχίες του άλλου πρωτόδικα την καθιστά ως αποκλειστική υπεύθυνη του διαζυγίου τους. Ο Μπάουμπαχ είναι ειλικρινής όμως και σε αυτό το γράψιμο, για μια γυναίκα που δε θέλει να είναι η μούσα σκηνοθετών όπως ο άντρας της αλλά να λάμπει αυτόφωτη στη ζωή της παρόλο που οι σταθερές για τα φύλα δυστυχώς τείνουν να διαφέρουν αρκετά ακόμα και αν μιλάμε για άτομα με το δικό τους μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο. Για να κερδίσει το μερίδιο της υποπίπτει σε σφάλματα μικροψυχίας όμως παραμένει αληθινή, ίσως ωριμότερη προσπαθώντας να επιτεθεί σε ότι στερεί τις ελευθερίες της σε μια αφόρητη κατάσταση που κορυφώνεται στην, τρομερής ομορφιάς, σκηνή λογομαχίας των δυο τους που επιβεβαιώνει το χάος που τους χωρίζει.
Η σκηνή αυτή συμπυκνώνει το δεύτερο άξονα για τον οποίο μιλά ο Μπαουμπαχ. Στο νηνεμικό χάδι της Νικόλ στον Τσάρλι μετά από έναν εξαιρετικά έντονο τσακωμό που έδειχνε πόσο εύκολα μπορεί να ξεφύγει και στον σπασμένο εαυτό του δεύτερου εντοπίζουμε πως η Ιστορία Γάμου είναι μια μελέτη συντροφικότητας. Πως ο άνθρωπος της ζωής σου, ανεξάρτητα από την επικείμενη καταστροφή, αποτελεί το κατάρτι που δένεσαι προς αποφυγή των σειρηνών και αυτό επηρέασε τη ζωή σας σε ανυπολόγιστο βαθμό. Πλέον όμως είναι αργά και η συγχώρεση ως κινητήριος μοχλός εξέλιξης στη ζωή είναι μονόδρομος.
Ο τρόπος με τον οποίο διευρύνεται και απλώνεται η υπόθεση τους είναι κάτι που τοποθετεί το Marriage Story στο πάνθεον των δημιουργιών μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και φύσης. Η μάταιη διαστολή της ιστορίας τους παρουσιάζει δύο επιπλέον οπτικές γωνίες του νομίσματος του χωρισμού της Νικόλ και του Τσάρλι. Αφενός, μια αδυσώπητη, υποκριτική διαμάχη ανάμεσα σε δύο δικηγόρους που, προφανώς δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, φυτεύουν περισσότερο μίσος και μικροπρέπεια στους πρωταγωνιστές πτύει στο προσωπείο της μια ολόκληρη καλοστημένη παγίδα κέρδους βασισμένη στην οδύνη κάποιου. Αφετέρου ο Χένρι, το παιδί χωρισμένων γονιών, μαθαίνει να κάνει ξεχωριστές ερωτήσεις για τους γονείς του, μυείται σε μια φιλοσοφία δύο διαφορετικών ζωών και αποτελεί την ισορροπία που ψάχνουν. Οι γονείς προσπαθούν να χειριστούν με ωριμότητα τη συνθήκη αυτή πριν κακοτρόπως αποφασίσουν πως δεν υπήρχε τίποτα κοινό μεταξύ του εξ αρχής τοποθετώντας ένα παιδί στη μέση μιας εκρηξης που συμβαίνει όταν αντιλαμβάνονται πως δεν αναγνωρίζουν ούτε τους ίδιους τους, τους εαυτούς.
Μου πήρε κάμποσο χρόνο να τοποθετήσω το μυαλό μου σε μια τάξη σχετικά με το τι είδα στην ταινία και ακόμα νομίζω δε το έχω καταφέρει. Η Ιστορία Γάμου όμως αποτελεί το είδος εκείνων των ταινιών που θες στη ζωή σου, τις ταινίες που τρέφονται από το συναίσθημα στο οποίο βασίζονται. Διέπει μια ζεστασιά τη ραχοκοκαλιά της όσο παρακολουθούμε την ιστορία δύο ανθρώπων με τόσο λεπτές διαφορές σε μια συνθήκη πλήρους συνειδητοποίησης και υλοποίησης της τρομακτικής πραγματικότητας. Η τάση μας να επικεντρωνόμαστε περισσότερο στις συνθήκες της ζωής μας και λιγότερο στα άτομα που τη γεμίζουν αγάπη μας κάνει τους κακούς της ιστορίας ή απλά ανθρώπους με μειονεκτήματα; Μια από τις καλύτερες ταινίες του 2019 με την υπογραφή ενός σπουδαίου δημιουργού δίνει ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα.
