Αυτή η λίστα πάει για όλους εκείνους, συμπεριλαμβανομένων και ημών των ιδίων, που το δίωρο για μια ταινία μας περισσεύει με το ζόρι τις περισσότερες μέρες. Διατηρώντας ωστόσο αγάπη για τα φιλμ και τους φανταστικούς ή μη κόσμους στους οποίους μας εισάγουν πάντα ψάχνουμε τη χρυσή τομή. Αναζητούμε την ταινία που ξελογιάζει το μάτι, παιδεύει το μυαλό και τελειώνει μια λογική ώρα για να μη βρεθούμε να ροχαλίζουμε στα μαξιλάρια του καναπέ και ξυπνήσουμε κατά τις 12 και η ταινία θέλει 45 λεπτά ακόμα για να τελειώσει. Με πλαφόν το δίωρο πάμε μια οχτάδα εξαιρετικών δημιουργιών για όλους εσάς που ο ελεύθερος χρόνος είναι είδος προς εξαφάνιση:

 
 
8. Pi -  (Darren Aronofski)
 

Το φιλμ ντεμπούτο, του πλέον ευυπόληπτου, δημιουργού παρουσιάζει διάφορες προσπάθειες πειραματισμού με μεθόδους κινηματογράφησης εμπεριέχοντας σχεδόν όλα τα μοτίβα που εμπλέκονται και ταυτίζονται με τις μετέπειτα δουλειές του. Από εμμονές μέχρι βιβλικά μοτίβα και από εφευρετικές γωνίες λήψης μέχρι την κλασική αρονοφσκική σουρεαλιστική δομή, όλα εμπεριέχονται σε αυτή τη μοναδική, επίθεση στις ανθρώπινες αισθήσεις, ταινία. Η ιστορία του ιδιοφυούς μαθηματικού νου του Μαξ, που τείνει να συγκεντρώνει την πεποίθηση του περί ύπαρξη συγκεκριμένων μοτίβων στο σύμπαν ώστε να καθορίζει την άνοδο και την πτώση των μετοχών στα χρηματιστήρια αποτελεί μια άπληστη ασπρόμαυρη, καθηλωτική και παραισθητική εμπειρία που προοικονομεί τα φοβερά και τρομερά πράγματα που θα δούμε στη συνέχεια από τον Αμερικανό σκηνοθέτη.

7. Frances Ha - Noah Baumbach
 

Μη τη δεις αν έχεις την αίσθηση πως έχεις βαλτώσει στη ζωή σου και οι γύρω σου κινούνται με ταχύτητα φωτός προς την εξέλιξη. Μη τη δεις αν μόλις ξεκινάς τη δύσβατη πορεία σου στην αγορά εργασίας. To Frances Ha ήρθε το 2012 από τον Μπάουμπαχ και τη μούσα του Γκρέτα Γκέρβιγκ για να σοκάρει το κοινό με το πόσο προσιτή στον καθένα μας μπορεί να γίνει. Θυμίζει τόσο Γούντι ´Αλεν και συγκεκριμένα το Μανχάταν αλλά κατά σημεία είναι καλύτερο. Είναι εκπληκτικό το πως σε τόσο λίγο χρόνο καταφέρνει να εντάξει στο πλαίσιο της μόνο ότι είναι σημαντικό και παρόλαυτα να μην υπολείπεται σε κάτι. Η ιστορία που διαδραματίζεται δεν είναι σου κεντρίζει απλά το ενδιαφέρον αλλά είναι πρωτίστως μια ιστορία που εύκολα αναγάγεται σε μια από τις πιο συμπαθείς και αρεστές που έχεις δει. 86 λεπτά αρκούν για να ταυτιστείς πλήρως με την ηρωίδα μέσω της άψογης ερμηνείας της Γκρέτα. Είναι μια ταινία ήρεμη από τη φύση της που θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα και σίγουρα μια εκ των πιο υποτιμημένων τα τελευταία χρόνια.

6. Fruitvale Station - Ryan Coogler
 


Πριν το Creed, ο πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης Ryan Coogler είχε συνεργαστεί το 2013 με τον Michael B. Jordan λίγο μετά την αποφοίτηση του από την κινηματογραφική σχολή στην οποία φοιτούσε για μια ταινία που αν δε λεγόταν έτσι σίγουρα θα λεγόταν 1312. Αντιλαμβάνεστε που το πηγαίνουμε. Το Fruitvale Station αποτελεί το χρονικό των τελευταίων ημερών της ζωής του Όσκαρ Γκραντ, ενός νεαρού άνδρα που η καρδιά του ήταν ταυτόχρονα γεμάτη αγάπη, αφοσίωση, σεβασμό αλλά και θυμό. Ο Όσκαρ ήταν ένας από αυτούς που λέμε πως ‘το κρατάνε αληθινό’ πριν πέσει από αστυνομικά πυρά στα 22 του την Πρωτοχρονιά του 2009. Η θαυμάσια, διακριτική, προσπάθεια του Jordan να ερμηνεύσει έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να βελτιώσει τόσο τη δική του ζώη όσο και των ανθρώπων γύρω του είναι ίσως το σημαντικότερο όπλο αυτής της ταινίας. Δεν είναι μια όμορφη ταινία αλλά σίγουρα μια από εκείνες που βυθίζεσαι στον κόσμο της σαν να πατάς κινούμενη άμμο. Ίσως η ταινία που θα πρέπει να προβάλλεται υποχρεωτικά σε κάθε Αμερικανό πολίτη σε μια προσπάθεια εμφύσησης ενός αέρα αναγκαίας αλλαγής σε μια κοινωνία γεμάτη από καρδιές και μυαλά υποκινούμενα από το φυλετικό μίσος.

5. Slow West - John Maclean
 

Στις λιγότερο γνωστες ωστόσο εξίσου καλές δημιουργίες της αγαπημένης A24 κατατάσσεται το Slow West. Ο Σκωτσέζος μουσικος Τζον Μακλίν, ο οποίος έχει ερμηνεύσει το soundtrack Dry the Rain στο High Fidelity, ξεδιπλώνει και το σκηνοθετικό του ταλέντο και σε συνεργασία με τον Μίκαελ Φασμπεντερ παραδίδει μια πρωτότυπη, φρέσκια ματια στα γουέστερν. Αυτό έγκειται στην αποστροφή από το αναμοχλευόμενο μοτίβο των καουμπόι με τους Ινδιανους και στην διαφορετική προσεγγιστική ματια της Άγριας Δύσης, αυτή που δείχνει Ευρωπαίους μετανάστες να προσπαθούν να εισχωρήσουν σε μια άνομη ξένη πατρίδα. Σε μια ακέραιη εξισορρόπηση του Γουέστερν με το τραχύ χιούμορ, το Slow West περιέχει έρωτες, ανατροπές, μαθήματα επιβίωσης, φοβερή χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστων και πανέμορφη φωτογραφία οσο η κάμερα βουτά στο αχανές δασικό τοπίο της Νέας Ζηλανδιας (εκεί γυρίστηκε και μοιάζει εξαιρετικά με την Αμερικανική Δύση). Άριστο καστ με τους Φασμπεντερ, Μακφί, Πιστόριους και Μέντελσον να παραδίδουν αξιοσημείωτες ερμηνείες για μια ταινία που αποζημιώνει πληρως το θεατή παρότι είναι διαρκείας μόλις 84 λεπτών.

4. The Vvitch - Robert Eggers
 

Αφηγούμαστε με την ιστορία μιας πουριτανής οικογένειας που εκδιώκεται από το χωριό στο οποίο κατοικεί εξαιτίας ενός αδιευκρίνιστου θρησκευτικού παραπτώματος και αναγκάζεται να μετακομίσει ακολούθως σε μια περιοχή στα όρια ενός δάσους. Κατά την παραμονή τους εκεί, φαινόμενα συνεχούς κακοτυχίας μα και η τρομερή απομόνωση οδηγούν σε ένα ρόλερ-κοστερ παράνοιας γεμάτο θρησκευτικό φανατισμό και προκαταλήψεις σχετικά με το αν κάποιο από τα μέλη της οικογένειας πράττει υπο δαιμονική κατοχή. Τα δυνατά σημεία του Witch είναι τοσο το αριστουργηματικό χτίσιμο της έντασης οσο και η διατήρηση της καθ’ όλη τη διάρκεια. Είτε με τη μορφή αλλόκοτων σουρεαλιστικών εικόνων είτε με εσκεμμένα αργα πλάνα είτε απλά υπο την μυστηριώδη μουσική του σπουδαίου Ούγγρου συνθέτη Γκεόργκι Λιγκέτι και συγκεκριμένα τη σύνθεση «Atmospheres” (το ίδιο μουσικό score έχει χρησιμοποιηθεί και στην Οδύσσεια του Διαστήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ), δημιουργείται ένα ευφυέστατο τέχνασμα και μια ατμόσφαιρα που υπόσχεται να προκαλέσει τρέμουλο και στον πιο σκληρό θεατή, ειδικά αν στο άτομο είναι γνώριμο ένα θρησκευτικό παρασκήνιο.  Και ο Κιούμπρικ δεν εμφανίζεται μόνο μέσα από τη μουσική του 2001: A Space Odyssey. Το VVitch είναι μια μετενσάρκωση του Shining, σε πολύ διαφορετικό πλαίσιο αφήγησης προφανώς, παρόλο που τα θεματικά στοιχεία δεν είναι και τόσο διαφορετικά. Πειστικες ερμηνείες στα όρια του άψογου, ταιριαστό καστ για τον κάθε ρολο και όπως και στο Shining υιοθετείται σεναριακά ο προφορικός λόγος, η καθομιλουμένη, που ίσχυε στην αντίστοιχη εποχή. Το VVitch είναι μια διφορούμενη ταινία σχετικά με το αν τα γεγονότα συνέβησαν όντως όπως προβλήθηκαν και αυτή είναι η ομορφιά του. Πραγματεύεται τη θρησκεία και φέρεται σαν θρησκεία. Επιτρέπει στο θεατή να την ερμηνεύσει με τον τρόπο που εκείνος θέλει. Να την ενστερνιστεί με τρόπο οικείο και να την καταλάβει. Και για αυτό μπορεί κάποιος να πει πως συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ταινίες τρόμου της δεκαετίας που μας πέρασε. Ίσως και παραπάνω.

3. Enemy - Denis Villeneuve
 

Υπάρχει κάτι σε αυτή την ταινία που αρρωσταίνει το μυαλό με ένα τρόπο που δεν εξηγείται εύκολα. Πανέμορφη ατμόσφαιρα και εξαιρετική σκηνοθεσια ενώ η εκτέλεση κάθε στοιχείου στη σύνθεση της είναι αψεγάδιαστη. Aκροβατώντας μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, η ταινία σφύζει από ένταση και τρόμο. Στα χέρια του εξαιρετικού Ντενί Βιλνβέβ, στοιχεία που σε άλλα φιλμ θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα εδώ αναβαθμίζονται και τρέφουν τον προβληματισμένο θεατή σχετικά με τη συνέχεια της ιστορίας. Ατμοσφαιρική μουσική και μια σεβαστή σκοπιά του κλασικού μοτίβου κυνηγητού μεταξύ γάτας και ποντικιού οδηγούν την αφήγηση σε ένα αναπάντεχο φινάλε. Υπάρχει κάτι παραπάνω όμως, κατι που δεν εντοπίζεται με την πρώτη ματια. Ως ένα βαθμο δε θα καταλάβω ποτε τι ακριβώς πραγματεύεται το Enemy, άσχετα αν έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Ενώ, εμφανώς, η αράχνη αποτελεί την οπτική του πρωταγωνιστή για τις γυναίκες και απεικόνιση του φόβου δέσμευσης που τον διακατέχει, εκεινες αποτελούν πολλά περισσότερα για αυτό το χαρακτήρα. Το Enemy αποτελεί ένα οικείο πορτραίτο, ενός βαθιά φαύλου, απαίσιου ακόμα, ανθρώπου όμως ακόμα και αυτό δεν ξεπερνά το νόημα της ταινίας. Ένα νόημα που γυρίζει γυρω από το πως οι πόλεις που ζούμε, οι άνθρωποι που εκτιμούμε και τα πράγματα που πιάνει το μάτι μας δεν αντιπροσωπεύουν πάντα το αληθινό. Το πως ξεφεύγει προς τον τίτλο «μπροστά από την εποχή της» είναι κάτι που δε βλέπεις πολύ συχνά στις σημερινές ταινίες για αυτό και αποτελεί μια αλλόκοτη μεν, που σε επιβραβεύει δε, κινηματογραφική εμπειρία.

2. A Ghost Story - David Lowery
 

Όλα είναι θέμα χρόνου. Ο Ντειβιντ Λοουρι γιγάντωσε τη σκηνοθετική του ταυτότητα το 2017 όταν μας χάρισε μια από τις πιο πράες αλλα ταυτόχρονα πανίσχυρες ταινίες γυρω από την απεραντοσύνη της δύναμης του χρόνου και τη ζωή μετά την απώλεια. Η αντανακλαστική τάση των ανθρώπων να γραπώνονται από τα οικεία και τα γνώριμα και το πως εκείνα αλλοιώνονται λίγο λίγο κάθε μέρα μοιάζουν να αποτελούν τους δυο βασικούς άξονες πάνω στους οποίους η Ρουνει Μάρα και ειδικά ο Κέισι Άφλεκ παραδίδουν δυο εξαιρετικες ερμηνείες μεν, διαφορετικών εφαλτηρίων δε. Και αυτό διότι θεωρω απίστευτο το πως κάτω από ένα σεντόνι με δυο τρύπες για ματια ο χαρισματικός Άφλεκ έλυσε την εξίσωση της μετάδοσης της δυναμικής του χαρακτήρα του. Με αυτή τη σχεδόν αφελή μα βαθιά όμορφη προσέγγιση δε πέρασε δευτερόλεπτο που, σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται, δεν αναλογίζεται κανείς πόσο ετοιμόρροπες είναι τελικά έννοιες όπως η ζωή και ο θάνατος, η αγάπη και η κληρονομιά. Το φάντασμα μας δεν είναι ενας εχθρικός δαίμονας που παίζει τα κλισε ενός στοιχειωμενου σπιτιού αλλα μια παθητική παρουσία, αναγκασμένη να τριγυρίζει άσκοπα παρατηρώντας την ματαιοτητα της ύπαρξης. Αν τοποθετήσουμε δε στο κάδρο την βαθιά επιδραστική μουσική επένδυση από τον Ντανιελ Χαρτ, τότε συγκροτείται ολοκληρωτικά το παζλ της σπουδαίας αυτής δημιουργίας. Το Ghost Story είναι ένα καθηλωτικό ταξίδι σε όλα εκείνα που θεωρούμε δεδομένα, ένα κοσμικό άγγιγμα στην αγάπη, την απωλεια, τις αναμνήσεις, τις ανθρώπινες σχέσεις και το πεπρωμένο τους που δυσκολα θα ξεχάσεις ότι βίωσες.

1. You Were Never Really Here - Lynn Ramsay
 

Η Lynne Ramsay είναι μια μαέστρος στην απεικόνιση συμπεριφορών που τοποθετούνται στη σφαίρα του μετατραυματικού. Θίγοντας τις εσωτερικές πληγές του ατόμου μέσω ενός σεναρίου δράσης, σχεδόν επαναπροσδιορίζει το είδος. Στο κέντρο του πορτραίτου του You Were Never Really Here βλέπουμε έναν σκοτεινό και υποβλητικό Χοακίν Φοίνιξ με τη μεγαλοπρεπή ερμηνεία του να γίνεται μόνο καλύτερη λογω του άψογου μοντάζ. Το γενικότερο έρεβος της ψυχής του χαρακτήρα του Φοινιξ, ενός ανθρώπου που βγάζει τα προς το ζην εντοπίζοντας απαχθέντα παιδιά, ντύνει ο πάντα ακριβής Τζονι Γκρινγουντ προσθέτοντας ακόμα ένα εξαίσιο μουσικό θέμα, κερδίζοντας για δεύτερη φορα την εμπιστοσύνη της Λυν Ράμσεϊ μετά το We Need to Talk about Kevin. Το You Were Never Really Here είναι από κεινες τις ταινίες που προσπαθούν να σου χωνέψουν την ιδεα στο μυαλό, μέσω εικόνων και ηχητικών δειγμάτων που πάντα υποδηλώνουν κάτι και αποτελούν σημεία κλειδιά για την κατανοηση της υπόθεσης αποφεύγοντας το άμεσο exposition μέσω διαλόγων. Ωστόσο δεν πρέπει να αποτραπεί κανεις από το να βιώσει μια πρωτότυπη μίξη φαντασίας, αναμνήσεων και πραγματικότητας όλα πίσω από το μετατραυματικό πρισμα, που σε κάνει από ένα σημείο και μετά να αναρωτιέσαι τι συνέβη στα αλήθεια και τι όχι.Η Ράμσεϊ έφτιαξε μια ταινία για όλους τους τραυματισμένους ανθρώπους ώστε να βρουν δυναμη από το ποσο δυνατοί δεσμοί αναπτύσσονται αναμεσα σε δυο τσακισμένα άτομα, ανεξαρτήτως του παρελθόντος τους αλλά κυρίως να συνειδητοποιήσουν την πικρή αλήθεια που μαρτυρά πως κάποιος που δε μπορεί να σώσει τον ίδιο του τον εαυτο, πως είναι σε θέση να σώσει κάποιον άλλο.