Εδώ και ένα χρόνο, ο Σταύρος Τσιώλης δεν είναι πια κοντά μας.

Πίσω του όμως έμειναν παρακαταθήκη όλες του οι ταινίες που αποτύπωναν με τεράστια ακρίβεια την ψυχοσύνθεση της Ελλάδας των 90s. Από το Σταύρο Τσιώλη μάθαμε και θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε. Δε θα βαρεθώ ποτέ να βλέπω τον Αργυρή Μπακιρτζή ως τον καλύτερο in movie narrator όλων των εποχών και το δίδυμο που έστησε με τον Γιάννη Ζουγανέλη στο ας περιμένουν οι γυναίκες, το Λάκη που αν δε πιει καφέ δε λειτουργεί στο Φτάσαμε..

Έμαθα πως το συνέδριο της Βόλβης άλλαξε το ρου της ιστορίας του κόμματος και πως οι νεολαίοι φάγανε ψάρια, έμαθα τι συμβαίνει αν η μάνα σου ψηφίσει Νεα Δημοκρατία, πως οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε, πως οι αγροκαλλιεργητές από τη Λακωνία δε ξέρουν τι είναι πέναλτι, πως οι ΠΑΣΟΚοι στα 90ς γούσταραν Κάρμινα Μπουράνα, γιατί ο Φερδινάνδος Πόρσε ανακάλυψε την Πόρσε, πως μπορείς να γυρίσεις το Βιετνάμ από το Όλα είναι Δρόμος αλλά μέρα μεσημέρι.

Μάθαμε τι να είμαστε και τι να μην είμαστε σε μια κοινωνία που 20 και πλέον χρόνια μετά δε μοιάζει και τόσο αλλαγμένη. Μια τρομακτικά ακριβής αποτύπωση που δε μπορώ να καταλήξω αν έγινε σκόπιμα η όχι.

Για ένα μόνο είμαι σίγουρος.
Σταύρο Τσιώλη θα ζεις για πάντα.