Ήταν Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010, όταν ξεκινήσαμε παρέα να πάμε προς Μαλακάσα για μία συναυλία-σταθμό στο μουσικό και συναυλιακό στερέωμα της χώρας. Δεν μπορούν να ξεχαστούν οι ατέλειωτες ουρές στο TicketHouse της Πανεπιστημίου, με την ανακοίνωση πως οι Metallica θα έρθουν στην Ελλάδα μετά από μόλις 3 χρόνια. Το 2007, όντως λυκειόπαιδο, σαφέστατα δεν μπορούσα να πάω στην Μαλακάσα, αλλά το 2010 ήταν μια once-in-a-lifetime ευκαιρία να δώ το αγαπημένο μου συγκρότημα, στην χώρα μου από κοντά.

Το πολύτιμο εισιτήριο της βραδιάς
Η πρόγνωση του καιρού έλεγε για πιθανότητα βροχής, και αγχωθήκαμε πραγματικά μέχρι και την τελευταία στιγμή, καθώς ένα χρόνο νωρίτερα (29/06/2009) είχαμε φτάσει μέχρι το Terra Vibe οδικώς να δούμε τους Motley Crue, αλλά η βροχή οδήγησε σε ακύρωση της συναυλίας. Με δυσκολία παρκάραμε σε ένα χωράφι κάπου στη Μαλακάσα, και ξεκινήσαμε να προχωράμε προς την είσοδο του συναυλιακού χώρου. Ο κόσμος; Αμέτρητος. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί τέτοιο attendance. Όταν καταφέραμε και μπήκαμε στον χώρο, οι Megadeth έπαιζαν ήδη στην μικρή σκηνή. Εμείς ακάθεκτοι, προτιμήσαμε να ακούσουμε τους Megadeth από πιο μακριά, με σκοπό να δούμε τους 'Tallica κοντινότερα στη σκηνή.

Η ώρα πραγματικά δεν περνούσε. Ο ουρανός σκοτείνιαζε σιγά σιγά, και οι παλμοί ανέβαιναν. Η ώρα ήρθε. Οι πρώτες νότες του Ecstasy Of Gold σίγησαν τους πάντες. ΟΛΟΣ ο κόσμος μαζί, να τραγουδάει τις ιαχές του καουμπόικου intro, και να ετοιμάζεται για το ξέσπασμα που έρχεται με το Creeping Death. Καπνογόνα, πανικός, και η κραυγή του James που ακόμα και τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, ακούω στο κεφάλι μου και ανατριχιάζω. "ATHEEEEEEENSSSSSSSS".

Calm before the storm
Το πραγματικό highlight της βραδιάς δεν άργησε να έρθει. Μια διαβολική σύμπτωση ήρθε και έκανε την συναυλία ακόμα πιο επική απ' ότι θα ήταν ούτως η άλλως. Έρχεται ένα σχεδόν outsider τραγούδι την πιο κατάλληλη στιγμή. Το επιθετικό Ride The Lightning εμφανίζεται, του ομώνυμου δίσκου με το εξώφυλλο με τους κεραυνούς, ακολουθώντας την δουλειά του προηγούμενου For Whom The Bell Tolls. Και ξαφνικά βροχή, καταιγίδα. Η καλύτερη βροχή που έχουμε ζήσει, ουρλιάζοντας "Flash Before My Eyes", η οποία ταίριαξε απόλυτα με το σκηνικό. Θυμάμαι σαν τώρα την σκέψη που έκανα μετά το κοπάνημα και το κούνημα του Harvester Of Sorrow που ακολούθησε μετά. "Αν παίξουν το Battery, τον ήπιαμε." Πνιγόμασταν κυριολεκτικά μέσα στο πλήθος, αλλά ούτε που μας ένοιαζε.

Το setlist ήταν υπερπλήρες. Σίγουρα, όποιον και να ρωτήσεις (ακόμα και εμάς) θα θέλαμε να έπαιζαν και το ένα ή το άλλο κομμάτι που άφησαν εκτός, όμως μιλάμε για μία μπάντα με πάνω από 60-70 κομματάρες. Ένα setlist που θα ικανοποιούσε τους πάντες, θα ήταν 15 ωρών. Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, η οργάνωση αρκετά καλή και το video wall βοήθησε όλο τον κόσμο να δει το μεγαλείο της μεγαλύτερης μπάντας στον κόσμο. Ευτυχώς υπάρχει το livemetallica.com, απ΄ όπου και αγοράσαμε την συναυλία που ζήσαμε τότε, και πάντα έχει μία ξεχωριστή θέση στη μνήμη της φορητής μουσικής μου.
The Four Horsemen
Στο κλείσιμο της συναυλίας, με το παραδοσιακό πλέον Seek & Destroy ο Lars μας υποσχέθηκε πως οι Metallica θα επιστρέψουν σύντομα στη χώρα μας με νέο δίσκο. Από την ημέρα αυτής της δήλωσης, έχουν περάσει αισίως 10 χρόνια και 1 νέο άλμπουμ από την μπάντα (όπου να ναι και 2ο), και στην χώρα μας τους έχουμε δει μόνο μέσω της κινηματογραφικής οθόνης στο S&M2 και το Through The Never. Ελπίζουμε και αναμένουμε να έρθουν το συντομότερο.

Αυτό που μένει εν τέλει από εκείνο το βράδυ είναι πως αυτό που ζήσαμε δεν θα το ξαναζήσουμε. Ήταν το νεαρό της ηλικίας; Η καύλα του να δούμε τους Metallica; Όλα μαζί; Κανείς δεν ξέρει. Το αποτέλεσμα μετράει, και αυτό είναι πως αυτά που ζήσαμε σε αυτή τη συναυλία άλλαξαν μια για πάντα την μουσική ζωή μας.

//The show is through, the metal's gone, it's time to hit the road Another town, another gig, again we will explode
Hotel rooms and motorways, life out here is raw
But we'll never stop, we'll never quit, 'cause we're Metallica//

Setlist


Highlight Song