Στις 26 Μαΐου 1982 στο φεστιβάλ Καννών, δυο ταινίες μοιράζονται επάξια το βραβείο του Χρυσού Φοίνικα. Η μια είναι το εξαιρετικό πολιτικό θριλερ του Κώστα Γαβρά, ο Αγνοούμενος ή Missing. Η άλλη ήταν μια ταινία γροθιά σε ένα σαπιο κατεστημένο, ορθωμένο από νοσηρές συνειδήσεις που θυμίζουν κατά πολύ τη σημερινή εποχή. Το Yol το σκηνοθέτησε ο Serif Gören, ενας Τούρκος σκηνοθετης γεννημένος στην θρακιώτικη πολη της Ξάνθης, για λογαριασμό ενός πάλαι ποτε Τούρκου σταρ της 7ης τέχνης, του Yilmaz Güney, ο οποιος κατά την περίοδο των γυρισμάτων βρισκόταν φυλακισμένος από την τουρκική κυβερνηση με κατηγορίες απο κομμουνιστική προπαγάνδα μέχρι φόνο.
Πριν μιλήσουμε για την ταινία έχει ενδιαφερον το προφίλ του δημιουργού της. Ο, κουρδικής καταγωγής, Yilmaz Güney, τη δεκαετία του ‘70 πρωτοστάτησε στο νεο κύμα πολιτικοποίησης του Τουρκικού κινηματογράφου. Έχοντας καταξιωθεί ήδη ως ενας ταλαντούχος νεαρός ηθοποιός, δοκίμασε την τύχη του στη σκηνοθεσια και αυτό απέβη μοιραίο. Κυρίως για την ελευθερία του να εκφράζεται όπως εκείνος επιθυμεί. Οι Τουρκικές αρχές φυλάκισαν σε κάμποσες περιπτωσεις το Güney πάντα με βαραινοντας τον με πολιτικα αδικήματα. Στα τέλη του 70 σε μια εξωφρενικά αμφιλεγόμενη δικη, καταδικάζεται σε μια μακρά κάθειρξη για ένα φόνο που δε διέπραξε ποτε. Το 1981 καταφέρνει να αποδράσει και βρίσκει άσυλο στη Γαλλία. Ένα χρόνο μετά γεννιέται το Yol.
Τσεκάρετε ξανά:Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού: Η άγνοια δεν είναι ευτυχία
Yol θα μπορούσε να σημαίνει δυναμη και μεγαλείο ψυχής. Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία 5 Κούρδων κρατουμένων σε τουρκικές φυλακές, όταν λαμβάνουν ειδική άδεια να επισκεφτούν τους οικείους τους. Στο ταξίδι τους αυτό ανακαλύπτουν πως η έξω ζωή δεν αποτελεί παρά μια μεγαλύτερη φυλακή ,από αυτή που βρίσκονται ήδη, με μονοπάτια ατελή και χαώδη. Αδικία, συγκίνηση, θυμός και ένα αίσθημα πως κάτι μέσα σου σε τρώει σε μια ταινία που θα ενοχλήσει το μέσο θεατή, μα που η αλήθεια της είναι ακράδαντη.
Το αριστούργημα του Güney, που είναι να απορεί κανεις πως το δημιούργησε μέσα από τη φυλακή, σκιαγραφεί τρομερά τα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα αναμεσα σε δυο κουλτούρες χωρίς ποτε να συμβιβάζεται σε επίπεδο αυθεντικότητας. Βάζοντας στο ζύγι δυο λαούς βλέπουμε τα φωτεινά και τα σκοτεινά τους σημεία. Η ακεραιότητα του Κουρδικού λαου μέσω των χαρακτήρων που ζουν υπο τον τουρκικό νομο από τη μια αλλα και μια μίξη Κούρδων και Τούρκων πολιτών που παλεύουν, από την άλλη, να επιβιώσουν κοντρα στις επιπτώσεις που επιφέρουν τα όρια ενός ολιγαρχικού καθεστώτος.
Sadness has many faces. Like flowers, birds and winds. I tried to tell through some of my close friends the sadness, love and sorrow. Although it has been deemed incomprehensible and inconceivable by some people.
Δυστυχώς ο Güney απεβίωσε νεότατος, αφήνοντας την κινηματογραφική κοινότητα με ένα what if σχετικά με τις δυνατότητες του να παράγει ανάλογες δημιουργίες που ξεγυμνώνουν ένα σαπιο πολιτικό καθεστώς ασεβές απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών. Για 17 χρονια το Yol αποτελούσε τον «απαγορευμένο καρπό» στην Τουρκία με τις αρχές να απαγορεύουν δια ροπάλου την προβολή του. Από το 1999, 15 χρονια μετά το θάνατο του Güney σε ηλικία μόλις 47 ετών, επαναπροβάλλεται στην γειτονική χώρα ελεύθερα και η κριτική που ασκούσε τότε φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα στους σημερινούς σκοτεινούς καιρούς που ζει ο τουρκικός λαός υπο την κυβερνηση Ερντογαν.
