Το editing των πλάνων σε μια ταινία είναι από τα πιο κομβικά και σημαντικά σημεία στην δημιουργία ενός φιλμ. Ο σκοπός των λήψεων και της επεξεργασίας είναι η επιδίωξη του σκηνοθέτη να δώσει την εντύπωση στο κοινό πως όχι δεν βλέπει κάτι σε μια οθόνη, αλλά πως ζει την ταινία και η ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά του.
Έτσι χτίζεται σιγά-σιγά μια ταινία, μέσω του editing. Πρέπει η ομάδα των δημιουργών να δώσει την αντίληψη στον θεατή πως παρατηρεί την πραγματικότητα να ξετυλίγεται. Για να επιτευχθεί αυτή η ψευδαίσθηση όμως, πρέπει να γίνει η σωστή δουλειά και ο στόχος είναι να ΕΙΝΑΙ ο παρατηρητής, και όχι η κάμερα που γυρίζει το φιλμ. Το δύσκολο κομμάτι σε αυτό τον τομέα είναι η συρραφή των cuts της ταινίας, η οποία γίνεται με αρκετούς τρόπους. Όπως είναι εύκολα κατανοητό, όσο περισσότερα cuts-τόσο πιο δύσκολη η συρραφή και η "συναρμολόγηση" της ταινίας.
Κατά μέσο όρο, μια ταινία διάρκειας 100 λεπτών, περιέχει 600 με 700 cuts. Και εδώ έρχεται ο Darren FUCKIN' Aronofsky. Και φτιάχνει το Requiem For A Dream. Την ταινία που όταν δεις και έπειτα, δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μια στο εκατομμύριο να αγγίξεις ποτέ ναρκωτικά.
Η ειδική μνεία στο αριστούργημα του Aronofsky είναι το γεγονός πως η ταινία έχει πάνω από 2000 cuts! Τα πρώτα cuts ξεκινούν στα 2 λεπτά ανά cut, και όσο προχωράει η ταινία, η διάρκεια τους όλο και μειώνεται. Αυτό συμβαίνει για να περάσει στον θεατή την αίσθηση της αφόρητης εξάρτησης των 4 βασικών προσώπων της ταινίας, το καθένα με το δικό του "ναρκωτικό". Το Requiem χρησιμοποίησε τα έντονα cuts του για να κλιμακώσει την ένταση, έχοντας τελικά μια επίδραση στην ψυχολογία των ανθρώπων που θα δουν την ταινία.
Αλήθεια, υπήρξε άνθρωπος που είδε αυτό το διαμάντι, αλλά και το κλείσιμο της ταινίας με τους 4 αντι-ήρωες της ταινία σε εμβρυακή στάση, και δεν ανατρίχιασε;
Τα ναρκωτικά δεν είναι μόνο η πρέζα, τα ναρκωτικά υπάρχουν και σε άλλες άσχημες μορφές γύρω μας. Και για τον Harry, την Marion, την Sara και τον Tyrone, τα "ναρκωτικά" τους ήταν πραγματικά ένας επιτάφιος για του καθ' ένα το όνειρο.
