Το Mulholland Drive είναι αδιαμφισβήτητα η πιο γνωστή και αναγνωρισμένη ταινία του David Lynch. Σίγουρα όχι αναίτια διότι ίσως είναι μια από τις λίγες που βγάζουν κάποιο νόημα αν τη δεις από μια συγκεκριμένη σκοπιά. Σαν ταινία μοιάζει αρκετά με τον μάγο του Οζ, μια κλασική ταινία στην οποία ο Lynch καταφεύγει και ψάχνει αναφορές σε ολόκληρο το φάσμα της καριέρας του. Είναι δύο ταινίες που μιλούν για "όνειρα" στις οποίες ο περίγυρος του πρωταγωνιστή έχει έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο στο όνειρο από ότι στην πραγματικότητα. Ίσως το ίδιο, με λίγο πιο διεστραμμένο τρόπο, αισθανόμαστε πως συμβαίνει και εδώ.
Υπάρχει μια ευρέως γνωστή θεωρία, την οποία και ενστερνιζόμαστε προκειμενου να μη κάψουμε εντελώς το μυαλό μας, πως αν χωρίσουμε την ταινία σε πέντε ίσα μέρη, τα τέσσερα πρώτα από αυτά είναι η αφήγηση του ονείρου ενός χαρακτήρα και το πέμπτο μέρος της συνειδητοποίησης αυτής της κατάστασης. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Στην ταινία παρακολουθούμε μια αποτυχημένη, στα όρια της κατάρρευσης, ηθοποιό την Diane που αναπτύσσει μια έλξη για την Camilia, επίσης ηθοποιό που απέκτησε πολύ μεγάλη φήμη υποδυόμενη ένα ρόλο για τον οποίο είχε περάσει από οντισιόν και η Diane. Oι δυό τους αναπτύσσουν μια σεξουαλική σχέση, ένα ρομάντζο ακόμα το οποίο όμως απειλείται να διαλυθεί τόσο από τη ζήλια της Diane για την επαγγελματική επιτυχία της Camilia όσο και από τη ζήλια που τυφλώνει τη συνείδηση της όταν η τελευταία παντρεύεται τον παραγωγό της συγκεκριμένης ταινίας, Adam.
H απόφαση της Diane να δώσει ένα τέλος στη ζωή της Camilia ωθεί το υποσυνείδητο της να της χαρίσει ένα όνειρο στο οποίο ξαναγράφει την πορεία των δύο τους, τη σχέση του σε μια προσπάθεια να πνίξει τις ενοχές. Στο όνειρο της είναι νέα κάτοικος του Los Angeles, ονόματι Betty και η Camilia ή Rita πλέον, ουδεμία σχέση έχει με τον πετυχημένο πραγματικό εαυτό της. Είναι μια γυναίκα που πάσχει από αμνησία και πρέπει οπωσδήποτε να μένει υπό την φροντίδα της Betty. Ο Adam επίσης εμφανίζεται στο όνειρο ως ένα άτομο που βιώνει τη μια ατυχία πίσω από την άλλη. Η ονειροπόλος Diane φτάνει ακόμα και στο σημείο να προσπαθήσει να επανορθώσει για το φόνο που εμμέσως διέπραξε. Ο πληρωμένος δολοφόνος της Camilia είναι πια ένας τυχαίος ψυχοπαθής που απλά τις κυνηγά, θέλοντας να πιστέψει βαθιά μέσα της πως τελικά ο φόνος δεν επετεύχθη.
Το μαγικό με το Mulholland δεν είναι απλά το πως ο Lynch καταφέρνει να αποτυπώσει το σουρεαλιστικό τόνο που έχουν τα περισσότερα όνειρα κάθε ανθρώπου αλλά το πως καταφέρνει να τα απεικονίσει με τρόπο τόσο φυσικό και ανεξέταστο, όπως ακριβώς νιώθεις όταν βιώνεις το όνειρο. Ζεις περίεργα πράγματα αλλά δεν αμφισβητείς τίποτα. Shit just happen. Στην ταινία συμβαίνει ακριβώς αυτό. Μικρά πράγματα βρίσκονται εκτός σειράς, άνθρωποι γελάνε περισσότερο από όσο θα έπρεπε, συχνά de ja vu δε γεννούν καμιά ερώτηση σχετικά με το γιατί συμβαίνουν, φράσεις επαναλαμβάνονται σαν συνθήματα σε γήπεδο και μια ασημαντότητα όπως ένας κακοφτιαγμένος καφές μπορεί να οδηγήσει μια ολόκληρη πόλη σε καταστροφή. Κάθε σκηνή σχεδόν σε κρατά στη θέση σου να απορείς για το τι θα ακολουθήσει σε αυτή την σχεδόν νορμάλ αλλά παράλληλα εντελώς περίεργη τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα.
Το Mulholland Drive θεωρώ πως αποτελεί την καλύτερη ταινία του David Lynch. Δημιουργεί μια τραγική ιστορία μυστηρίου που ισορροπεί μεταξύ σχεδιασμού και απόρριψης, αγάπης και μίσους με αρκετά ευφυή στοιχεία που σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα που θέλει να απομακρύνει το όνειρο της Diane. Είναι μια ταινία της κατηγορίας love it or hate it όμως αποτελεί ένα αδιάσειστο θαύμα του κινηματογράφου.