Τι συμβαίνει όταν ένας από τους πιο ταλαντούχους κωμικούς παγκοσμίως αποφασίζει να γράψει και να σκηνοθετήσει ένα θρίλερ; Δημιουργείται ένα από τα καλύτερα horror movies των τελευταίων 20 ετών, σίγουρα.

Ο Jordan Peele κατάφερε στο Get Out να κάνει το ακατόρθωτο. Horror comedy. Και δεν αναφερόμαστε σε cult κωμικά θρίλερ τύπου Braindead (1992) και Dead Snow (2009), αλλά ένα είδος κωμωδίας με κριτική μέσα. Από την αρχή του, το Get Out σου σερβίρει τον ρατσισμό που υπάρχει ακόμα στην Αμερική, και τον κοροϊδεύει κατάμουτρα. Και η στερεοτυπική ιστορία του Get Out είναι ιδανική για να γίνει κάτι τέτοιο. Έχουμε την λευκή Rose να είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι με τον Αφροαμερικανό Chris, και αποφασίζουν να πάνε μια εκδρομή στο σπίτι των γονιών της κοπέλας. Νομίζω δεν μπορούσε να υπάρξει πιο κλισέ ιστορία για την υπέροχη δομή που ξεδίπλωσε στην συνέχεια το φιλμ.

Από τα πρώτα λεπτά, ο θεατής παρατηρεί μια βαθιά ανάλυση των χαρακτήρων, καθώς ο Peele ήθελε εκούσια να νιώσεις όπως θα ένιωθε ο Chris στην ταινία. Δεν είναι τυχαία η επιλογή του poster της ταινίας. Θέλει να σου δώσει τη εντύπωση πως κοιτάς έναν καθρέφτη, πως εσύ ο ίδιος είσαι ο πρωταγωνιστής στην ταινία, και φωνάζεις τρομαγμένος "GET OUT". Σε φέρνει τον ίδιο αντιμέτωπο με τον ρατσισμό υποσυνείδητα, θέτοντας τον πρωταγωνιστή σε μια κατάσταση "stranger in a strange land", κάτι αρκετά γνώριμο για τους Αφροαμερικανούς όλα αυτά τα χρόνια. Με την πρώτη προβολή της ταινίας, ξεγελιέσαι πιστεύοντας πως ο Peele ρίχνει βέλη μόνο στους λευκούς, αλλά παρατηρώντας την "bigger picture" κατανοείς πως η κριτική πάει και προς τους αφροαμερικάνους.

Ο Αφροαμερικάνος casual ντυμένος Chris περιτριγυρισμένος από τους κουστουμάτους λευκούς συγγενείς της Rose
Απεικόνισε αριστουργηματικά δύο τεράστιες αντιθέσεις. Από την μία μεριά έχουμε τους κακούς λευκούς και το πανούργο σχέδιό τους να έχουν τους μαύρους ως υπόδουλούς τους και να προσπαθούν να μπουν στο κεφάλι τους, κριτικάροντας το πόσο κατώτερους βλέπουν τους μαύρους συμπολίτες τους οι λευκοί Αμερικάνοι και ταυτόχρονα την "gangsta" λογική πολλών λευκών, προσπαθώντας να γίνουν κουλ ή να αντιγράψουν μια κουλτούρα με λάθος τρόπο. Και από την άλλη μεριά έχουμε τον Chris, που προσπαθεί να εισχωρήσει μέσα σε μια οικογένεια άσπρων που δεν του ταιριάζει, διστάζοντας ναι μεν στην αρχή, αλλά χωρίς να το σταματάει. Όπως είναι κατανοητό, η κριτική εδώ πάει στην πορεία των Αφροαμερικάνων που μαγνητίζονται από τέτοιου είδους κοινότητες, διαγράφοντας αλλά και ξεχνώντας την δική τους ταυτότητα και ιστορία.

Το πραγματικά εντυπωσιακό με το πρώτο κινηματογραφικό παιδί του διάσημου κωμικού είναι πως θα μπορούσε να συμπεριλάβει μόνο τα θέματα που αναφέραμε παραπάνω, και να είχε φτιάξει μια εξαιρετική κοινωνική ταινία. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Βάζοντας τεράστια plot twists σε ένα άψογα στημένο σενάριο, μας άφησε με το στόμα ανοιχτό και με το άγχος στα ύψη. Κατάφερε να κάνει τον θεατή να φοβάται για τα μεταφυσικά γεγονότα που βλέπει και παράλληλα να αγχώνεται για την αφροαμερικανική κουλτούρα και κοινότητα! Ποιος θα ξεχάσει την iconic σκηνή με το φλιτζάνι και το βύθισμα στην καρέκλα; Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει δει αυτό το "βύθισμα" σε κάποιον εφιάλτη το βράδυ. Και αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο Jordan Peele!


Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ανέφερε:
"The sunken place is the prison-industrial complex, it’s the dark hole we throw black people in. The sunken place is the theater that black people are relegated to watching horror movies on the screen. We can scream at the screen but we’re not going to get represented on the other side"

Και έτσι ακριβώς δημιούργησε τον απόλυτο τρόμο, και πήρε ένα δικαιότατο Όσκαρ ρίχνοντας μπουνιά στον ηλίθιο και απάνθρωπο ρατσισμό που υπάρχει, αλλά πρέπει να εξαλειφθεί το συντομότερο από την κοινωνία μας.