Έχοντας ήδη γράψει το Somewhere in Time και το Killers, τα 80s για τους Iron Maiden και τον Steve Harris έμοιαζαν ανήμπορα να δώσουν κάτι παραπάνω. Το τέλμα στο οποίο είχε επέλθει η έμπνευση του συγκροτήματος ίσως σηματοδοτούσε ότι η κορύφωση, μουσικά, είχε ήδη έρθει και αναμενόταν μια περίοδος καθόδου.
Μια βουτιά όμως από τον Harris στην λογοτεχνία και στην αγγλοσαξονική λαογραφία έδωσε την απάντηση στην απορία αν οι Maiden μπορούσαν να γράψουν κάτι λιγότερο από άψογη μουσική στη χρυσή δεκαετία του 1980. Ο έβδομος γιος του Orson Scott Carson ήταν το βιβλίο που έβαλε στα χέρια του Harris το στύλο να γράψει το δεύτερο και μέχρι σήμερα τελευταίο concept album του συγκροτήματος. Ο αριθμός 7 πάντα είχε μια ιδιαίτερη σημασία σε όλες τις κουλτούρες. Όσον αφορά το χριστιανισμό γνωρίζουμε για τη δημιουργία του κόσμου σε 7 μέρες, στην αρχαία ελληνική μυθολογία υπάρχει ο μύθος των 7 Πλειάδων και στη δυτική Ευρώπη ερχόμαστε στο μύθο που μας ενδιαφέρει με την ιστορία του έβδομου γιου ενός έβδομου γιου κάτι που σύμφωνα με τα γραφόμενα του χάρισε ειδικές ικανότητες όπως το να προβλέπει το μέλλον.
Ο καλπασμός του Moonchild, μετά το όμορφο intro των πλήκτρων, ένα όργανο που χρησιμοποιείται για πρώτη φορά σε δίσκο των Iron Maiden, καθώς ξεκινάς να ακούς το δίσκο, μπορεί να συγκριθεί με το καλύτερο opening track όλων των εποχών, το Aces High. Το Infinite Dreams είναι η "μπαλάντα" του δίσκου μόνο που αυτή η μπαλάντα είναι πιο σκοτεινή από ότι συναντάμε γενικά σε μέταλ δίσκους. Η εισαγωγή του είναι μαγική και γενικά το progressive στοιχείο είναι έντονο σε ένα τραγούδι που δε παραλείπονται οι ευχάριστες εκπλήξεις στη δομή του. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στο μπάσο του Harris που δίνει σχεδόν συμφωνικό ήχο στο κομμάτι, όπως επίσης στο outro που ακούγεται σαν όργανο εκκλησίας. Το Evil that Men Do είναι τυπικό κομμάτι Maiden θεματολογικά. Ένας τύπος που φοβάται τη σφαγή της αθωότητας της φίλης του, θεωρεί πως είναι το κακό και προσπαθεί με πάσης φύσεως τελετουργικά να εξαγνίσει τον εαυτό του. Αθάνατο intro πριν η δύναμη της κιθάρας αγγίξει το 110% και τα φωνητικά του Bruce δώσουν μια άλλη λάμωη στο κομμάτι. Heavy Fucking Metal. Και τέλος το Clairvoyant με μια λεπτή αλλά σταθερή εισαγωγή των μπάσων, ένα απλό αλλά αποτελεσματικό riff να μπουκάρει και μετά αναλαμβάνει δράση ο Nicko McBrain. Ένα πολύ όμορφα κατασκευασμένο κομμάτι με το μπάσο πρώτα, την κιθάρα και τα τύμπανα του Nicko να χτίζουν μια σταθερή βάση και τα φωνητικά του Bruce να παραμένουν κορυφαία όσο οι δεύτερες κιθάρες προσφέρουν μελωδικά στοιχεία εδώ και εκεί. Λιγότερο απλό και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, συνεχίζει ωστόσο με ικανοποιητικό ρυθμό και είναι από τα αγαπημένα του album.
Ο καλπασμός του Moonchild, μετά το όμορφο intro των πλήκτρων, ένα όργανο που χρησιμοποιείται για πρώτη φορά σε δίσκο των Iron Maiden, καθώς ξεκινάς να ακούς το δίσκο, μπορεί να συγκριθεί με το καλύτερο opening track όλων των εποχών, το Aces High. Το Infinite Dreams είναι η "μπαλάντα" του δίσκου μόνο που αυτή η μπαλάντα είναι πιο σκοτεινή από ότι συναντάμε γενικά σε μέταλ δίσκους. Η εισαγωγή του είναι μαγική και γενικά το progressive στοιχείο είναι έντονο σε ένα τραγούδι που δε παραλείπονται οι ευχάριστες εκπλήξεις στη δομή του. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στο μπάσο του Harris που δίνει σχεδόν συμφωνικό ήχο στο κομμάτι, όπως επίσης στο outro που ακούγεται σαν όργανο εκκλησίας. Το Evil that Men Do είναι τυπικό κομμάτι Maiden θεματολογικά. Ένας τύπος που φοβάται τη σφαγή της αθωότητας της φίλης του, θεωρεί πως είναι το κακό και προσπαθεί με πάσης φύσεως τελετουργικά να εξαγνίσει τον εαυτό του. Αθάνατο intro πριν η δύναμη της κιθάρας αγγίξει το 110% και τα φωνητικά του Bruce δώσουν μια άλλη λάμωη στο κομμάτι. Heavy Fucking Metal. Και τέλος το Clairvoyant με μια λεπτή αλλά σταθερή εισαγωγή των μπάσων, ένα απλό αλλά αποτελεσματικό riff να μπουκάρει και μετά αναλαμβάνει δράση ο Nicko McBrain. Ένα πολύ όμορφα κατασκευασμένο κομμάτι με το μπάσο πρώτα, την κιθάρα και τα τύμπανα του Nicko να χτίζουν μια σταθερή βάση και τα φωνητικά του Bruce να παραμένουν κορυφαία όσο οι δεύτερες κιθάρες προσφέρουν μελωδικά στοιχεία εδώ και εκεί. Λιγότερο απλό και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, συνεχίζει ωστόσο με ικανοποιητικό ρυθμό και είναι από τα αγαπημένα του album.
Και έτσι, οι Maiden, στην τελευταία τους σύνθεση με τα «κλασικά» μέλη τους, μας χαρίζουν ένα εκλεπτυσμένο και τεχνικά άρτιο concept album. Γιατί αυτό είναι το Seventh Son of a Seventh Son. Ένας ιδιαίτερα προοδευτικός δίσκος για τα δεδομένα της εποχής με ένα από τα καλύτερα intro songs που έχουν γραφτεί, χαραγμένος στο μουσικό πάνθεον, να μας θυμίζει πως ακόμα και όταν νομίζεις πως το ταβάνι σου κατακτήθηκε οφείλεις τουλάχιστον μια φορά, αν όχι πάντα, να προσπαθείς να το ξεπεράσεις.
🤘UP THE IRONS!🤘