"Πρώτος κανόνας. Δε μιλάμε ποτέ για το Fight Club. Δεύτερος κανόνας. Δε μιλάμε ΠΟΤΕ για το Fight Club."
Το Fight Club είναι η κορωνίδα του φιντσερικού φιλμικού σύμπαντος. Είναι σχεδόν ένα τεστ Ρόρσαχ, λειτουργεί ακριβώς όπως μια μέθοδος ψυχολογικής διάγνωσης του θεατή, από την αρχή ως το τέλος. Δεν είναι οι εναλλαγές του σεναριακού συνεχούς που σου μένουν όσο το ότι αποτελεί ένα αντικαπιταλιστικό και αντικαταναλωτικό μανιφέστο. Το Fight Club δεν δοξάζει τη βία, το Fight Club ειρωνεύεται όσους δοξάζουν τη βία. Ο David Fincher δημιούργησε ένα αριστούργημα, ένα έργο “διαβασμένο”, απόλυτα ταυτιζόμενο με τον παλμό της νέας χιλιετίας που λάμπει ακόμα 21 χρόνια αργότερα. Κάνοντας μια βόλτα στο υποσυνείδητο του Narrator, και όσο προχωρά η ιστορία βρίσκουμε στοιχεία που υποδεικνύουν πως ο Fincher ήξερε ακριβώς για ποια πράγματα ήθελε να μιλήσει, καμιά από τις προβοκατόρικες απόψεις δεν προβλήθηκε στην τύχη και όλα συνοψίζονται σε μια συνθήκη: Το σπίτι της οδού Paper.
Το σπίτι της οδού Paper είναι μια από τις πιο καλοφτιαγμένες αλληγορίες που έχουν προβληθεί στη μεγάλη οθόνη. Η μεγάλη, βικτοριανή ετοιμόρροπη έπαυλη δεν είναι απλά ένα κτίριο που ξεκίνησε το Project Mayhem. Όταν αποδεικνύεται πως ο Tyler Durden και ο Narrator είναι το ίδιο πρόσωπο επιστρέφουμε για να εξετάσουμε ξανά όλα τα στοιχεία αυτής της τρελής βόλτας στο υποσυνείδητο του Narrator. Και εκεί εντοπίζεται ο λόγος ύπαρξης του; Γιατί δεν το έκαναν σε μια αποθήκη, σε ένα σύγχρονο κτίριο, σε εξωτερικό χώρο, στο πίσω μέρος ενός μαγαζιού; Γιατί η μουχλιασμένη έπαυλη είναι μια απεικόνιση του νου του πρωταγωνιστή μας.
Kατά την μελέτη και ερμηνεία των εικόνων των ονείρων, όπως περιγράφεται σε πολλά βιβλία περί συμβολισμών, τα σπίτια συχνά συμβολίζουν και αντικατοπτρίζουν την ψυχοσύνθεση του ατόμου. Κάτι τέτοιο γίνεται και εδώ. Αρχικά η διεύθυνση (Paper Street) είναι ένα παιχνίδι των λέξεων. Ως Paper Street ορίζονται οι δρόμοι που εμφανίζονται σε χάρτες αλλά δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα είτε επειδή παρακάμφθηκαν είτε επειδή δεν σχεδιάστηκαν ποτέ. Αυτό ίσως είναι και το πρώτο ευφυές στοιχείο πως ο Tyler Durden είναι απλά ένα αποκύημα της φαντασίας του Narrator. Δεν έχει ιδέα πως εμφανίστηκε στο σπίτι παρότι ήταν ο Tyler που το νοίκιασε και το δηλώνει “I dont know how Tyler found that house”. Μια γεμάτη απορία φράση σχετικά με το πως ο Tyler μπήκε στο μυαλό του και δημιουργήθηκε.
O Narrator είναι ένα γρανάζι των εταιριών. Ένα σχεδόν άψυχο πλάσμα που κινείται πια μηχανικά και πάσχει από αυπνία. Η ψυχοσύνθεση του είναι σε μια κατάσταση ερειπωμένη, όπως και το εγκαταλλελειμένο σπίτι. “ It looked it was waiting to torn down” δηλώνει, μιλώντας ουσιάστικά για τον εαυτό του και το πως βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης. Κάθε εξωτερικό φαινόμενο όπως η βροχή απειλεί το σπίτι με κάθε τρόπο. Όπως η βροχή λοιπόν προκαλεί διακοπή ρεύματος στο ερείπιο, έτσι και το μυαλό του απειλείται με κατάκλυση από κάθε ελάχιστη παρουσία χάους στον περίγυρο του. Ο Tyler είναι ο υποσυνείδητος διαχωρισμός της αρρενοπώτητας, είναι η λίμπιντο και ο Narrator είναι η καρδιά, το κέντρο της ερήμωσης, αυτής της ψυχοσύνθεσης.
(Δεξιά στο γραμματοκιβώτιο φαίνεται η πραγματική διεύθυνση)
Ο Tyler είναι η προσωποποίηση των παθήσεων του Norton και το σπίτι δε μπορεί παρά να είναι και αυτό ψεύτικο. Η επαγγελματική κάρτα του Tyler δηλώνει ως διεύθυνση τον αριθμό 537. Όταν ο Tyler και ο Norton κάνουν τις οντισιόν για τα μέλη του Project Mayhem στην μπροστινή είσοδο η ταμπέλα δείχνει τον αριθμό του σπιτιού και αυτός δεν είναι το 537 αλλά το 1Β. Το 1Β μοιάζει πιο πολύ με αριθμό δωματίου σε ξενοδοχείο κάτι που ενισχύει την άποψη πως όταν το διαμέρισμα του καταστράφηκε ο Narrator ζει την παραίσθηση του Tyler στο σπίτι της Paper Street από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με αριθμό 1Β. Είναι το μυαλό του που μέσα στο απόλυτο χάος προσπαθεί να του δώσει σημάδια της πραγματικότητας.
