Η απόρριψη δεν είναι ένα πιάτο που τρώμε μόνο οι κοινοί θνητοί. Ο David Bowie, πριν γίνει “O” David Bowie φρόντισε να κερδίσει το μερίδιο του στα άκυρα, από τα μουσικά του ινδάλματα και κάτοπιν εορτής φίλους του, τους Beatles. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή για μια ιστορία “be careful who you call ugly in highschool” αλλά για μουσική.
Ο Βowie και τα σκαθάρια ηλικιακά δεν απείχαν ιδιαίτερα, όμως η καριέρα του Bowie παρόλο που ξεκίνησαν σχεδόν την ίδια περίοδο τη μουσική τους πορεία άργησε καμιά δεκαετία παραπάνω να πάρει τα πάνω της. Οι Beatles μοίραζαν μπλακ άουτ στα παγκόσμια και εγχώρια τσαρτ και ο νεαρός τότε Bowie, τρελός τους φαν, στράφηκε προς αυτούς σε μια προσπάθεια να ξεκολλήσει την καριέρα του από το τέλμα στο οποίο είχε επέλθει. Το 1964, ο άγνωστος για το ευρύ κοινό Bowie εμφανίζεται στην τηλεόραση και με άπειρο θράσος ο 17χρονος David συμμετέχει σε ένα δημόσιο πρόμο για το πλασματικό “Society for the Prevention of Cruelty to Long-haired Men" που ακούγεται όσο σουρεάλ είναι στην πραγματικότητα. Ωστόσο η αυτοκυριαρχία του ως έφηβος ήταν σχεδόν προάγγελος της μυθικής καριέρας του.
Ταυτόχρονα στο ίδιο έτος κυκλοφορεί το πρώτο του μουσικό single με το όνομα Davie Jones & the King Bees και για τα επόμενα 4 χρόνια θα παραμείνει στον πάγο της βιομηχανίας της δισκογραφίας, ανήμπορος να καθιερώσει ένα προσωπικό στυλ καθώς το να κυνηγάς, ως ποπ σταρ, την πιστή εφαρμογή ενός συγκεκριμένου στυλ είναι κάτι που και αλλάζει απίστευτα γρήγορα και “διαβάζεται” λάθος τις περισσότερες φορές.
4 χρόνια μετά το δισκογραφικό του ντεμπούτο, ο νεαρός από το Brixton είχε από ελάχιστη έως καθόλου πρόοδο. Τι και αν άλλαξε όνομα και μουσικό στυλ παρέμενε ακόμα περιθωριοποιημένος. Πεπεισμένος πως ως μέλος της Dream Decca δε θα βγει πουθενά, ξεκινά αναζήτηση νέου δισκογραφικού label. Το 1968 έβρισκε τα είδωλα του, τους Beatles, να γυρνούν από διεθνή περιοδία στην Ινδία και να ιδρύουν την Apple Records, μια εταιρία για δημιουργικούς καλλιτέχνες όπως την πάσαραν. O Bowie, νιώθοντας ότι ταιριάζει στο καλούπι, στέλνει demo κασέτα με υλικό για οντισιόν. Το περίπλοκο της υπόθεσης ήταν πρώτον πως η Apple Records, ελέω Beatles, είχε άπειρο υλικό να ελέγξει και δεύτερον κάθε καλλιτέχνης έπρεπε να έχει την έγκριση και των τεσσάρων σκαθαριών κάτι που βασικά σήμαινε πως έπρεπε να χεις βύσμα κάποιο από τα τέσσερα μέλη της μπάντας για να υπογράψεις.
Τα νέα ήταν άσχημα προφανώς για τον νεαρό David Bowie καθώς όπως ανακοίνωσαν “δεν είναι αυτό που ψάχνουν” σε μια ίσως από τις μεγαλύτερες ειρωνίες όλων των εποχών. Διαβάζοντας τον δεύτερο παράγοντα που γράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο να σημειωθεί πως ο George Harrison ήταν ο ελιτιστής της παρέας, με τις φήμες της εποχής να τον θέλουν ανέκφραστο όταν πρωτοάκουσε τo ντεμπούτο των Stills, Crosby & Nash, οπότε η μάλλον ασταθής υπόσχεση στην κασέτα του Bowie μάλλον θα πήγε άκλαφτη.
Η συνέχεια αυτής της απόφασης; Ο Bowie, πεισμωμένος για την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του, υπογράφει με τη Philips και σαρώνει τα τσαρτς με το Space Oddity το 1969 και μέχρι το 1972 αναγνωρίζεται ως σημαντικός μουσικός αστέρας της εποχής. Το 1974, τον βρίσκει στις ΗΠΑ για την ηχογράφηση του Young Americans όπου ο Bowie επιδιώκει να καταφέρει ένα σκαθάρι για το νέο του άλμπουμ. Σε τηλεφωνική επικοινωνία, πείθει τον John Lennon να συμμετάσχει σε μια διασκευή του Across the Universe, με τη συγκεκριμένη ηχογράφηση να γίνεται επιτυχία και να ενθαρρύνει ακόμα μια συνεργασία αυτή τη φορά πάνω σε ένα riff του Carlos Alomar από το τραγούδι Footstompin. Ο Bowie με τον Lennon συνεργάζονται ξανά και το σινγκλ θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη επιτυχία του στις ΗΠΑ, σκαρφαλώνοντας στο top10 για πρώτη φορα. Μέχρι το 1980 και το θάνατο του Lennon, ο άλλοτε fan του θα παραμείνει στενός φίλος του και όταν πέθανε το 2016, η Yoko αποκαλεί τον David Bowie οικογένεια. Το ίδιο ίσχυε και για τον Paul McCartney, που συνεργάστηκε με τον Bowie στο θρυλικό Live Aid το 86 αλλά και για τον Ringo. Οι Beatles μπορεί να τον απέρριψαν στα πρώιμα στάδια της καριέρας του αλλά εν αγνοία τους απότελεσαν και το έναυσμα της καριέρας του καθώς η επιρροή της μουσικής τους κατά τα 70s στην μέχρι τότε δισκογραφία του Bowie ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής ή όπως έχει πει ο Pete Doggett, διάσημος Αγγλος δημοσιογράφος, “ήταν λες και ο Bowie μάθαινε να γράφει τραγούδια ακούγοντας το With The Beatles”.