Τρεις ταινίες από τη δεκαετία των 90s ανέλυσαν το πως και το πόσο η τηλεόραση επηρέασε τον κόσμο μας, τον πολιτισμό μας και τις αξίες μας. Το Truman Show, το EdTv και το Pleasantville. Όλες τους έδειξαν γεγονότα larger-than-life και όλες τους μας καθήλωσαν το μυαλό με την οπτική τους. Στο EdTv υπήρχε ένας ήσυχος τύπος που δούλευε σε βίντεο κλαμπ που η ζωή του γυριζόταν ως reality σε πραγματικό χρόνο. Στο Truman Show, ο Jim Carrey ως Truman Burbank δεν γνώριζε καν ότι η ζωή του είναι ένα reality από όταν γεννήθηκε, προσφέροντας στον θεατή το όραμα της ζωής από τη σκοπιά του Θεού. Στο Pleasantville που θα αναλύσουμε σήμερα, υπάρχει ένα ταξίδι που αρχίζει με την επέμβαση μιας τηλεοπτικής σειράς στη ζωή των πρωταγωνιστών και καταλήγει με την επέμβαση των ίδιων των πρωταγωνιστών σε αυτή την τηλεοπτική σειρά.

Το ευχάριστο sitcom Pleasantville της δεκαετίας του '50 παίζει καθημερινά στο σπίτι του David Wagner (Tobey Maguire), και ο ίδιος είναι τεράστιος φαν της σειράς. Δεν χάνει ούτε επεισόδιο, ξέρει απ' έξω κάθε λεπτομέρεια, σε σημείο που λέει το τι θα πει ο κάθε ηθοποιός πριν τα πει κανονικά στη σειρά. Μια μέρα μετά το σχολείο, αυτός και η αδελφή του Jennifer τσακώνονται για το ποιος θα δει αυτό που θέλει στην τηλεόραση. Σαν τυπικά αδέρφια τραβούν το τηλεχειριστήριο ταυτόχρονα και προφανώς αυτό σπάει. Εκεί είναι που θα έρθει (στο άκυρο) ένας παράξενος ηλικιωμένος μάστορας που θα τους δώσει ένα νέο τηλεχειριστήριο, το οποίο θα τους βάλει μαγικά μέσα στο sitcom Pleasantville, στη θέση των πρωταγωνιστών.

Όταν εισήλθαν στο Pleasantville, γίνονται κομμάτι της σόου, ζουν στο ασπρόμαυρο (όπως το σόου) και εγκαθίστανται ως ο γιος και η κόρη της βασικής οικογένειας του sitcom. Σύντομα, συνειδητοποιούν ότι εκεί η ζωή είναι πάντα ευχάριστη. Η θερμοκρασία είναι ζεστή, έχουν πάντα άνοιξη χωρίς βροχή, τα βιβλία δεν έχουν λόγια, οι δρόμοι καταλήγουν όπου αρχίζουν. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα παράξενα, τα παντρεμένα ζευγάρια κοιμούνται σε ξεχωριστά μονά κρεβάτια, το σεξ δεν υπάρχει καν, κανείς δεν αρρωσταίνει, κανείς δεν τραυματίζεται και κανείς δεν αμφισβητεί ποτέ την παράξενη αυτή ζωή. Ο David ταιριάζει ακριβώς, καθώς πάντα αυτό ονειρευόταν να ζήσει, αλλά η αδελφή του επιμένει να προσπαθεί να καταλάβει τι πρέπει να κάνουν για να ξεφύγουν από εκεί. Όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν όταν η Jennifer θα βρει αγόρι από το σχολείο. Οι προσπάθειές της να διαφοροποιήσει τον τρόπο ζωής του Pleasantville, οδηγούν στο να παίρνει χρώμα αυτό το ασπρόμαυρο τοπίο που ζουν. Και εκεί είναι που δεν θα αρχίσουν να αρέσουν σε όλους τους κατοίκους αυτές οι υπέροχες (κατά τ' άλλα) και τρομακτικές αλλαγές.

Το Pleasantville είναι μια πραγματικά πρωτότυπη και βαθιά διδακτική ταινία που κινείται με δυναμισμό και αισθητική. Από κοινωνική και βαθιά πολιτική προοπτική, έχει βαθύ νόημα και σημασία στη σημερινή κοινωνία. Σε κάνει να αγχώνεσαι και να σκέφτεσαι το πόσο εμφανώς αντιστοιχίζεται αυτή η χρωματική αλλαγή της σειράς, με τις αλλαγές που προσπάθησε (και πέτυχε) ο Martin Luther King για τα ίσα δικαιώματα των Αφροαμερικανών στα 60s ή αντίστοιχα με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στην σημερινή κοινωνία. Αν θα ήθελα να κρατήσω μια φράση από την ταινία, θα ήταν σίγουρα τα λόγια του David προς τους στενόμυαλους κατοίκους όταν τον δίκαζαν για παράνομη χρήση χρωμάτων. "You can't stop something that's inside you". Το Pleasantville πρέπει να χρησιμεύσει ως υπενθύμιση για το ότι ο κόσμος έξω πρέπει να αλλάξει ακόμα περισσότερο. Να δείτε την ταινία οπωσδήποτε.

Score: 9/10 ⭐