Ιδιαίτερα διαβασμένοι αποδεικνύονται σπουδαίοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα της rock μουσικής σκηνής, και όχι μόνο, διαβάζοντας στίχους ή απλά τους τίτλους των τραγουδιών τους. Σε κάποιες περιπτώσεις η «μουσική απόδοση» ενός συγγραφικού έργου είναι ολοφάνερη και σε άλλες χρειάζεται βαθύτερη ανάλυση για να διαπιστωθεί. Δυο τέχνες άρρηκτα συνδεδεμένες από την ιδιότητα της αφήγησης μιας ιστορίας δε θα μπορούσαν να μην παράξουν μια μίξη υλικού που ξεκινά από την αυγή των πολιτισμών και καταλήγει στο σήμερα. Πάμε να δούμε το πρώτο μερος μιας μακρας λιστας με τα σημαντικότερα τραγούδια που έχουν επηρεαστεί από λογοτεχνικά βιβλία:
1. Jimi Hendrix – If 6 was 9 (Franz Kafka – Η Δίκη)
Η Δίκη γράφτηκε από τον Τσέχο συγγραφέα το 1914 αλλά δημοσιεύτηκε το 1925, ένα χρόνο μετά το θάνατό του καθώς ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός και αυστηρός με τα έργα του.Κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος είναι ο Josef, ένας απλός, συνηθισμένος τραπεζοϋπάλληλος, ο οποίος ξαφνικά και χωρίς κάποιον φανερό λόγο ενοχοποιείται και ανακρίνεται. Δίχως υποστήριξη από κανέναν, ούτε καν τις ευαισθητοποιημένες: επιστήμη, τέχνη και θρησκεία, αποδέχεται τη μοίρα του ανίκανος να αντιδράσει.
Ο Jimi Hendrix, to 1967, εμπνευσμένος από το συγκεκριμένο έργο κάνει αναφορά σε ένα σύστημα δικαιοσύνης που αντιστρέφει τα πάντα ανάλογα ποιον έχει να κρίνει και να δικάσει
2. Queen – Lilly of the Valley (Honore de Balzak – Το Κρίνο στην Κοιλάδα)
Το σπουδαιότερο και πιο παρεξηγημένο έργο του Γάλλου μυθιστοριογράφου του Ρεαλισμού. Αποτελεί πλατωνική ερωτική ιστορία, η οποία πνίγεται υπό το βάρος των κοινωνικών και θρησκευτικών συμβάσεων.
3. Jefferson Airplane – Rejoyce (James Joyce – Οδυσσέας)
Το δημοφιλέστερο έργου του θρυλικού Ιρλανδού συγγραφέα. Η συγγραφή του άρχισε το 1914, ολοκληρώθηκε το 1921 και εκδόθηκε το 1922. Αρκετά δύσκολο βιβλίο όσον αφορά την κατανόηση, καθώς χρησιμοποιούνται όλες οι τεχνικές της μυθιστορηματικής τεχνικής και γίνονται πολλές αναφορές στη μεσαιωνική Ιρλανδία, την αρχαία Ελλάδα, την Οδύσσεια, τη φιλοσοφία, τη μυθολογία και τη δυτική λογοτεχνία.
4. The Who – Behind Blue Eyes (Mary Shelley – Φρανκενστάιν)
Το πολύ γνωστό έργο, λόγω της κινηματογραφικής του μεταφοράς, δημοσιεύτηκε το 1818 στην Αγγλία και έχει εναλλακτικό τίτλο «Σύγχρονος Προμηθέας».Ένα γιατρός, ο Victor Frankenstein, δημιουργεί και δίνει ζωή σε ένα πλάσμα από σώματα νεκρών ανθρώπων. Το πλάσμα, παρά την καλοψυχία και τη γενναιοδωρία του, διώκεται από όλους ως ανεπιθύμητο και επικίνδυνο λόγω της αποκρουστικής του εμφάνισης.
Οι The Who μέσω των στίχων τους εκφράζουν τις σκέψεις του δημιουργήματος του Frankenstein, το οποίο ζητά από τους ανθρώπους να αγνοήσουν την τρομακτική του φιγούρα και να ψάξουν πίσω από τα μάτια του την ευγενική του ψυχή.
5. Simon and Garfunkel (F. Scott Fitzgerald – The Great Gatsby)
Η νουβέλα του Scott Fitzgerald εκδόθηκε το 1923 και περιγράφει το λεγόμενο αμερικανικό όνειρο, τη δυνατότητα οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης και τη ζωή στην αποκαλούμενη Γη των ευκαιριών, την Αμερική. Πίσω απ’όλα αυτά, στο μυθιστόρημα ξεδιπλώνεται η αθέατη πλευρά των πραγμάτων, η κενότητα της πλουσιοπάροχης ζωής και η ψευδαίσθηση ελευθερίας που βίωναν κάποιοι άνθρωποι, λίγα χρόνια μόλις πριν από το μεγάλο κραχ του 1929.Το τραγούδι των Simon and Garfunkel, το 1968, αν και έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, πιθανότατα έχει επηρεαστεί από το μυθιστόρημα καθώς περιγράφει τη ζωή ενός νέου που ψάχνει ευκαιρίες και τριγυρνάει αδιάκοπα προσπαθώντας να αλλάξει τη μοίρα του στη Νέα Υόρκη.
6. David Bowie – 1984 (George Orwell – 1984)
Βιβλίο σταθμός του 20ου αιώνα στην πολιτική σκέψη. Περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου στην χώρα της Ωκεανίας, η οποία έχει απολυταρχικό καθεστώς και όλοι παρακολουθούνται. Γίνεται για πρώτη φορά αναφορά του όρου «Μεγάλος Αδελφός».Το τραγούδι ανήκει στο άλμπουμ Diamond Dogs του 1974, το οποίο έχει εμπνευστεί εξ’ολοκλήρου από το βιβλίο, και ήταν ένα μέρος της προσπάθειας του Bowie να δημιουργήσει μια θεατρική παράσταση με θέμα το πολιτικό μυθιστόρημα του Orwell, κάτι όμως που αρνήθηκε η σύζυγος του συγγραφέα.
7. The Smiths – This Charming Man (Oscar Wilde - Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη)
Τολμηρό έργο του 1890 από τον παρεξηγημένο και με πολύ άσχημο τέλος Ιρλανδό μυθιστοριογράφο, με προκλητική θεωρία ζωής, αποτελούμενο από έντονους και ευφυέστατους διαλόγους.Ο νεαρός Ντόριαν ενθουσιασμένος από το πορτρέτο που του έχει φιλοτεχνήσει ο φίλος τους και ζωγράφος Μπαζίλ, πουλάει την ψυχή του στο διάβολο με αντάλλαγμα αιώνια νεότητα και ομορφιά. Επηρεασμένος από την συναναστροφή με την υψηλή κοινωνία και την αποδοχή και εκτίμηση εξαιτίας του παρουσιαστικού του, ακολουθεί έναν ακόλαστο τρόπο ζωής. Παρά την αναλλοίωτη εμφάνιση, η ψυχοσύνθεσή του φθείρεται όπως και το πορτρέτο του.
To μυθιστόρημα του Camus δημοσιεύτηκε το 1942. Θεωρείται ως ένα βιβλίο-σύμβολο του υπαρξισμού (ο ίδιος ο Αλμπέρ Καμύ δε δηλώνει υπαρξιστής βέβαια). Στο έργο αυτό, ο πρωταγωνιστής παρουσιάζεται αδιάφορος, αμήχανος και χωρίς τα αναμενόμενα συναισθήματα μετά τον θάνατο της μητέρας του . Ένας κοινωνικά αποξενωμένος άνθρωπος που δείχνει να μη μπορεί (ή να θέλει) να ακολουθήσει συγκεκριμένες συμπεριφορές που είναι τυποποιημένες και συνηθισμένες στη κοινωνία. Ένας ‘’ξένος’’ ως προς τη κοινωνία. Στη συνέχεια του έργου, ο πρωταγωνιστής πυροβολεί κατά ενός Άραβα σε μια παραλία και ο άνθρωπος αφήνει τη τελευταία του πνοή. Σημαντικό ρόλο στο έργο παίζει ο ήλιος. Ο ήλιος που εμποδίζει αυτόν και τους υπόλοιπους στην ακολουθία της πομπής της μητέρας του, στην αρχή του έργου. Ο ήλιος που τυφλώνει, μεταφορικά και κυριολεκτικά, τον οδηγεί στη δολοφονία. Ο ήλιος ως αίσθηση ελευθερίας , όταν μέσα στη φυλακή τον αναζητά ο πρωταγωνιστής.