Η αγάπη έχει πολλές εκφάνσεις και πρόσωπα. Ο καθένας στη ζωή του το δείχνει όπως εκείνος το ορίζει. Μπορείς να είσαι cheesy, ανοιχτόκαρδος η λιγομίλητος. Δεν υπάρχει συγκεκριμενο μοτίβο και δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Μπορεί η ζωή λοιπόν να δικαιολογεί ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών όμως ο κινηματογράφος όχι. Η αγάπη είναι ένα σύνηθες και πολυφορεμένο μοτίβο της μεγάλης οθονης. Έχουν γραφτεί κλασικά αριστουργήματα γυρω από έναν έρωτα αλλά και υπερτιμημένες ταινίες αδικαιολόγητου hype. Επειδή η μέρα είναι πάντα αφορμή να ανατρέξεις στο εν λογω τομεα ταινιών, είτε για να δεις με το εταίρο σου ήμισυ είτε απλά για τη φάση, μαζέψαμε αυτές που ΠΡΕΠΕΙ να δεις ώστε να μη ξοδέψεις ξανά ένα διωρο στο Ημερολόγιο και το Νοτινγκ Χιλ. Άδραξε την ευκαιρία να εμβαθύνεις στον κινηματογράφο με τα παρακατω αριστουργήματα.
In the mood for Love - Wong Kar-Wai
Υπάρχουν ταινίες που μιλούν για την αγάπη και υπάρχει και το In The Mood For Love. Μια εξαιρετικά συγκινητική ρομαντική ταινιά που πολλές φορές θυμίζει ποίηση με εικόνες. Δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που απαθανατίζουν με αυτό τον τρόπο το καταπιεσμένο συναίσθημα δύο ανθρώπων και μια σχέση που δε της επιτρέπεται να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από πλατωνική. Η εξαιρετική της φωτογραφία βέβαια και η ακριβής απεικόνιση των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την θαυμάσια ερμηνεία της Maggie Cheung που μας χαρίζει μια από τις πιο δυνατές δουλειές της, έναν χαρακτήρα που σχεδόν ουρλιάζει τι νιώθει μα παραμένει διακριτικός και ήπιος. Το κοντράστ αυτό καθιστά το πρώτο αριστούργημα του Wong Kar-Wai ως αναγκαστική καταχώρηση στη λίστα με τις καλύτερες ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών.
Call Me By Your Name – Luka Guadagnino
Βόρεια Ιταλία, καλοκαίρι 1983. Πλάνα που σε κάνουν να νιώθεις τη μεσημεριανή ησυχία και το βραδινό αεράκι. Αυτόματα φεύγεις από οπουδήποτε είσαι και μεταφέρεσαι εκεί. Καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας σκέφτεσαι ότι θες να επισκεφτείς αυτό το μέρος πάση θυσία. Και αν αυτή η υπερβολή συναισθημάτων μέσω της χρήσης θερμών και ψυχρών χρωμάτων με χειριστικό, σχεδόν θρασύ, τρόπο δεν σου έφτασε για να αγαπήσεις το Call Me By Your Name, θα το κάνει το σενάριο. Οι δύο πρωταγωνιστές, Elio και Oliver, λαξεύουν μέσω των διαλόγων που έχουν γραφτεί τα δύο κύρια μοτίβα της ταινίας: την ευτυχία και τη βαθιά θλίψη. Ένα πανέμορφο σενάριο που με την ανάλογη μουσική επένδυση μιλά κατευθείαν στην ψυχή του θεατή, βάζοντας σε στη θέση του Elio και του Oliver. Και όσο υποσυνείδητα μαθαίνεις από τους πρωταγωνιστές, μια οπτικά πανέμορφη ιστορία εκτυλίσσεται με ένα στυλιζαρισμένο και όμορφο ύφος.
Τhe Place Beyond The Pines – Derek Cianfrance
Αγάπη, απώλεια, τραγωδία, διαφθορά και λύτρωση. Αυτό είναι το υποτιμημένο αριστούργημα του Derek Cianfrance. Από την αρχή μέχρι το φινάλε καθηλωτική και γεμάτη ερωτήματα. Πως γίνεται κάποια πράγματα να μας στοιχειώνουν για πάντα; Πως οι αποφάσεις μας, παρά τον αγνό σκοπό, ωθούν στην καταστροφή τους γύρω μας; Πως χωράνε τόσες αναμνήσεις σε τόσο μικρά αντικείμενα; Μια ταινιά με ελάχιστα ψεγάδια, με ένα βαθύτερο συναισθηματικό νόημα και περίπλοκη αφήγηση. Θαυμάσια από κάθε άποψη και θα έπρεπε να λαμβάνεται πολύ πιο σοβαρά υπόψην σε συζητήσεις για το πως φτιάχνεις μια καλή ρομαντική ταινία. Ο Derek Cianfrance ξέρει πως θα ζήσεις αυτή την εμπειρία, αρκεί να τον εμπιστευτείς.
Before Sunrise/Sunset/Midnight – Richard Linklater
Ο Richard Linklater δημιούργησε μια ιδιαίτερη τριλογία ρομαντικών ταινιών. Πόσες φορές δεν ρομαντικοποίησες μια διαδρομή με το αστικό, με το τραίνο, ένα ταξίδι με μέσο μαζικής μεταφοράς στο οποίο γνωρίζεις κάποιον με τον οποίο συνδέεστε με τρόπο αξεπέραστο; Μεγάλα πλάνα για να αφηγηθούν μια μακρά ιστορία. Ο σκηνοθέτης αφήνει το κάδρο και επικεντρώνεται στους πρωταγωνιστές, αναδεικνύοντας τις μικροδιαφορές τους. Σε μια περίοδο θορυβωδών ταινιών, μια ταινία που γεννά φιλοσοφικά ερωτήματα για την αγάπη και την ταχύτητα σύνδεσης δύο ανθρώπων είναι κάτι που σίγουρα δε θες να χάσεις. Ένα υπέροχο νοσταλγικό ταξίδι στα 90s, σπάνιο κομμάτι ειλικρινούς φιλμογραφίας.
Sweet November – Pat O’Connor
Αν το κριτήριο σου είναι πως μια ταινία σε κάνει να νιώθεις και σε τι βαθμό τότε το Sweet November αριστεύει. Keanu Reeves και Charliz Theron δίνουν ερμηνείες που οδηγούν το θεατή σε μια φοβερή εναλλαγή συναισθημάτων. Βασισμένη στην ομώνυμη ταινιά του 1968, ζούμε την ιστορία της Σάρα και του Νέλσον, δύο εντελώς κοντραρισμένους χαρακτήρες, καθώς αναπτύσσουν οικειότητα και ξεφυλίζουμε τα μυστικά τους. Αφηγούμαστε πως η ανάγκη ενός ανθρώπου να έχει τον έλεγχο σε μια ανθρώπινη σχέση, αναγάγει την αγάπη σε ένα συναίσθημα το οποίο πάσχει σε μια δύσκολη κατάσταση ενώ δε θα έπρεπε. To χόμπι της Σάρα να “φτιάχνει” βασανισμένους άνδρες όπως ο Νέλσον δείχνει την επιπολαιότητα με την οποία χειρίζεται την αγάπη, κάτι που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. H αίσθηση πως έχεις στα χέρια σου κάτι πολύτιμο μα πως ο χρόνος του τελειώνει σιγά σιγά είναι αυτό που κάνουν το Νοέμβριο της Σάρα και του Νέλσον όμορφο αφήνοντας σου μια αίσθηση μελαγχολίας που διαρκεί μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Her – Spike Jonze
Πόσο λάθος έκανες όταν νόμιζες ότι απλά θα δεις ένα τύπο να ερωτεύεται ένα λειτουργικό σύστημα; Ναι και μεις το ίδιο πάθαμε και εσύ που θα το δεις πρώτη φορά το ίδιο θα πάθεις. Ο Spike Jonze καλύπτει το τεράστιο φάσμα της δυναμικής των σχέσεων μέσω μιας που εκτυλίσσεται πίσω από μια οθόνη και αγαπώ τον τρόπο που πραγματεύεται τη μοναξιά ενός σε ένα κόσμο που η τεχνολογία υποτίθεται ότι υπηρετεί το σκοπό να μας φέρει πιο κοντά με το συνάνθρωπο. Το κεντρικό νόημα της ταινίας είναι πως δεν υπάρχει πιο κρίσιμος παράγοντας για την προσωπική άνθηση και ευτυχία από την ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Βλέπουμε τελικά τους δύο χαρακτήρες, Σαμάνθα και Θίοντορ, παρά την αρχική σύνδεση, να αναζητούν τελικά το τι πραγματικά θέλουν. Αυτό περνά ο σκηνοθέτης έμμεσα μέσω του Her, που αποτελεί μια απάντηση για το πως ξεπέρασε το χωρισμό με την πρώην γυναίκα του και σκηνοθέτι, Sofia Coppola, όταν μίλησε για την έλλειψη παρουσίας του Jonze στο γάμο τους λόγω της δουλειάς του μέσω του Lost in Translation.
Υπάρχει ομορφιά σε κάθε πρόσωπο της αγάπης, ακόμη και στο πιο μοναχικό. Μια δυνατή ιστορία αγάπης μπορεί να τροφοδοτήσει μια ταινία με έντονα συναισθήματα που θα μείνουν αξέχαστα στο θεατή. Διαφωνώ κάθετα όταν ακούω τη φράση "εγώ δε βλέπω ρομαντικές ταινίες" καθώς το σινεμά έχει ανάγκη ανθρώπους που ανοίγουν την ψυχή τους στο θέαμα, που είναι έτοιμοι να αναζητήσουν τα ύψη και τα βάθη που γεννά η οικειότητα. Μόνος ή με παρέα μια ταινιά που ταξιδεύει αναζητώντας τη φύση της αγάπης και τις συνθήκες της είναι πάντα μια καλή ιδέα.