Είναι λίγες οι φορές που μια τηλεοπτική εκπομπή προκαλει τα επίπεδα οικειότητας και ταύτισης που προκάλεσε η ιστορία σου Bojack Horseman. Είναι ακόμα λιγότερες οι φορές που μια σειρά συστήνεται σαν ένα σατιρικό show της αμερικανικής showbiz για να καταλήξει ως η κορυφαία πράξη υπαρξιακής αναζήτησης αναμεσα σε τηλεοπτικές σειρες.






Το κουβάρι σου άρχισα να το ξετυλίγω αργα. Το 2016 ήσουν ήδη δυο χρόνια εκεί. Βάζοντας το Hollywoo στο μιακοροπιο γελούσα με τα αστεία σου, γελούσα με την αφέλεια του Todd, την εργασιομανία της Princess Carolyn και τα σύνθετα αθώα αστεία του Peanutbutter. Πάντα στο στόχαστρο σου ήταν εκείνοι οι σελέμπριτι και οι πολιτικοί σκιτσαρισμένοι σαν κωμικές φιγούρες και οι ιστορίες τους πάντα γυρω από λογοπαίγνια με αλογα. Και αυτό ακριβώς με κράτησε να σε παρακολουθώ πως ούτε μισή φορα δεν σήκωσες το δάχτυλο της κωμωδίας και της σάτιρας απέναντι στους καταπιεσμένους, στους «εύκολους στοχους» μιας κοινωνίας. Ίσως επειδή το Netflix επέβαλλε όρους political correctness, ίσως πάλι επειδή ήσουν ενας από αυτούς. Που να ήξερα τότε…






Όμως μεγαλώσαμε μαζί. Και δεν εννοώ πως περάσαμε τα ίδια πάθη, τις ίδιες δυσκολίες και εμπόδια. Αλλά ζήσαμε μαζί κάθε φορά που έπιασες πάτο, κάθε φορά που τρεκλίζοντας από το αλκοόλ ξέφευγες από το ένα πρόβλημα και σκόνταφτες στο επόμενο, κάθε φορά που η αυτοαπομόνωση και το μίσος στον ίδιο σου τον εαυτό έφερνε στους θεατές σου γνώριμες αναμνήσεις. Έπρεπε να περάσουν 6 σεζόν για να καταλάβω τι συνέβη. Αυτό που ξεκίνησε σαν μια απλή σειρά ιντελεκτουέλ αστείων και σάτιρας είχε γίνει σημαία κατά πάσης κακοποίησης. Και από όλους μάθαμε κάτι. Εσύ ως αλκοολικός, προσβλητικός, κενός άνθρωπος με μερικές στιγμές πνευματικής διαύγειας μας έμαθες τι να μη γίνουμε, πως να μην υποκύψουμε και καταντήσουμε μια σκια κυνηγημένη από λάθη και φαντάσματα του παρελθόντος. Η Princess Carolyn μας έμαθε πως κάποιες φορές είναι εντάξει η ζωή να σε πηγαίνει σε διαφορετικό προορισμό από εκείνον που σχεδίαζες και ίσως καμιά φορά πιο επιτυχημένο. Ο Todd μας έμαθε πως ακόμα και αν δεν έχεις τον παραπάνω προορισμό σχεδιασμένο είναι και αυτό εντάξει, πως δε χρειάζεσαι ένα ξεκάθαρο μονοπάτι να βαδίσεις.





Το κακό με σένα Bojack όμως είναι πως δεν είσαι αληθινός. Πως είναι ίσως αξιλύπητο να παίρνεις συμβουλές από το Netflix και τα show του. Και αν δε το ελέγξεις μετά σε μπερδεύει, με την έννοια ότι αναρωτιέσαι αν πράττεις σύμφωνα με τα δικά σου θέλω ή μιας τηλεοπτικής σειράς. Όμως νιώθω πως όσοι είδαμε τη σειρά πήραμε κάτι Bojack.. Όλοι από τα πάνω και τα κάτω σου αποκομίσαμε κάτι και εκτιμώ όλη τη βοήθεια και τη δουλειά όσων συνεργάστηκαν για να σε χαζεύομε από την τηλεόραση. Σε αφήνω με μια αίσθηση πως όσοι σε έφτιαξαν ήταν άνθρωποι στοργικοί με κατανόηση. Πως αντιλήφθηκαν ότι ο Bojack, η Carolyn, η Diane δεν ήταν κινούμενα σχέδια αλλά άνθρωποι. Άνθρωποι φτιαγμένοι με μικρά κομματάκια όλων όσων παρακολουθούσαμε μέχρι το τέλος. Ο σεβασμός που απέπνεε κάθε επεισόδιο θα μου λείψει και θα μου λείψει η συγκίνηση που προκλήθηκε πάρα πολλές φορές. Bojack δεν ήθελα να τελειώσει. Νόμιζα είχαμε ακόμα αρκετά Free Churros, στιγμές που το victim shaming σε χτυπά στο στομάχι, σκηνές που η τραγικότητα ξεπερνά τα όρια και σε συμπονώ βαθιά. Μικρές ή μεγάλες δόσεις ευτυχίας και ανακούφισης, στιγμές που θες ένα φίλο να σου πει ότι το λάθος στη ζωή σου είσαι εσύ και οι επιλογές σου μπας και ξυπνήσεις. Στιγμές χωρισμού και στιγμές που νιώθεις την ελευθερία σου να φυλακίζεται. Ανάγκη να σου επιβεβαιώσει κάποιος ότι είσαι καλός άνθρωπος βαθιά μέσα σου παρά τα κακώς κείμενα και κανείς να μη σου δίνει αυτή την απάντηση. Αλλά όπως είπες “It was nice while it lasted”.





Bojack Horseman σε ευχαριστώ. Princess Carolyn σε ευχαριστώ. Todd Phillips σε ευχαριστώ. Diane Nguyen σε ευχαριστώ. Mr. Peanutbutter σε ευχαριστώ. Εις το επανιδείν.
 
Με τεράστια εκτίμηση και σεβασμό, 
Renegades of Youth