Αν με ρωτούσαν σε ποιο είδος θα τοποθετούσα το "Jojo Rabbit", θα το χαρακτήριζα εκπαιδευτικό, διότι κωμωδία, αποκλειστικά, σίγουρα δεν είναι. Είχε αρκετές χιουμοριστικές σκηνές, αλλά με την βαρβαρότητα και το σκοτάδι της ψυχής των ναζιστών, δεν μπορείς να γελάς. Δραματική, επίσης δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί εξ ολοκλήρου. Η ταινία έχει (εν μέρει) όμορφο φινάλε, με τους δύο πρωταγωνιστές να είναι πλέον ελεύθεροι να ζήσουν την ζωή του. Οπότε εκπαιδευτική, ίσως και ως ένα βαθμό κοινωνική.

Εκπαιδευτική, γιατί σε μόλις 1 ώρα και 48 λεπτά ο Taika Waititi (που υποδύεται με χαρακτηριστική ιλαρότητα την καρικατούρα του Αδόλφου) σου δείχνει ένα περιβάλλον ωμής πραγματικότητας στον κόσμο και στο μυαλό ενός 10χρονου. Μεταφέρει μαεστρικά στην οθόνη ομηρικές έννοιες όπως η τραγική ειρωνεία και η κάθαρση, όλα αυτά με νότες σατιρικής κωμωδίας, που μερικές φορές παρέπεμπαν σε παρωδία (και πολύ καλά έκαναν).

Τρανό παράδειγμα τραγικής ειρωνείας, η σκηνή που ο μικρός Jojo (Roman Griffin Davis) με την μητέρα του Rosie (Scarlett Johansson) περνάνε από τους δημόσια κρεμασμένους, λιγο πριν ο ίδιος ο Jojo αγκαλιάσει τα πόδια την κρεμασμένης μητέρας του στο σημείο εκείνο. "Τι έκαναν μαμά;", "Ότι μπορούσαν". Ανατριχιαστική σκηνή. Η κάθαρση έρχεται στο τέλος, σε δύο περιπτώσεις. Πρώτα, όταν ο Jojo διώχνει τον φανταστικό φίλο Χίτλερ που έχει στο μυαλό, με την ίσως πιο δυναμική σκηνή στην ταινία, κλωτσώντας τον έξω από το παράθυρο και φωνάζοντας "Fuck off Hitler". Και έπειτα, στην ίσως πιο συναισθηματικά δυνατή σκηνή της ταινίας, που ο Captain Klenzendorf (Sam Rockwell) τον "ελευθερώνει" από την αιχμαλωσία.

Επίσης, αξίζει αναγνώρισης η ακριβέστατη απεικόνιση που βγαίνει στην οθόνη, του ρητού του Γερμανού (the irony) πάστορα Martin Niemöller:

"First they came for the Communists and I did not speak out
Because I was not a Communist
Then they came for the Socialists and I did not speak out
Because I was not a Socialist
Then they came for the trade unionists and I did not speak out
Because I was not a trade unionist
Then they came for the Jews and I did not speak out
Because I was not a Jew 
Then they came for me And there was no one left to speak out for me"

όταν ο μικρός Jojo τραυματίζεται άσχημα και βιώνει ο ίδιος τον ρατσισμό από τους ίδιους του τους "συναδέλφους", με τον χειρότερο τρόπο.

Στην ταινία θα παρατηρήσουμε υψηλού επιπέδου φωτογραφία, πολύ φωτεινά και έντονα χρώματα και αρκετά ρεαλιστικά σκηνικά που ταιριάζουν απόλυτα με τα κουστούμια και τις στολές των ηθοποιών, και οι συμμετοχές στα όσκαρ είναι τα εύσημα για τον Waititi και το συνεργείο του. Εξαιρετικά όλα αυτά, απλά θεωρώ πως τα μηνύματα που μας μεταφέρει η ταινία είναι άκρως πιο σημαντικά.

Είναι εύκολα αντιληπτός ο παραλληλισμός της παιδικότητας ενός 10χρονου με την πνευματική νωθροτητα ενός ναζιστή. Έμμεσα, ο Waititi φωνάζει πως οι Ναζί δεν είναι τίποτα άλλο από παιδάκια στο μυαλό που τους αρέσουν οι στολές και το να είναι μέρος μιας ομάδας, και η φωνή της λογικής είναι η Elsa (Thomasin McKenzie), που είναι κορίτσι Εβραϊκής καταγωγής. Οι υπερβολές του Jojo για το ότι οι Εβραίοι είναι απόγονοι του διαβόλου, και πλάσματα με φτερά και κέρατα, δεν νομίζω απέχουν πολύ από τις σκέψεις κάποιων ανθρώπων τότε, και αυτό είναι που κάνει την ταινία ακόμα πιο εκπαιδευτική και ταυτόχρονα ανησυχητική για τις σκέψεις, που ακόμα και στις μέρες μας, έχουν δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι.

Μία ταινία που θα σε κάνει να σκεφτείς πολύ και πολλά αφού την δεις.
Επιβάλλεται να την δείτε, όλοι.