Να πω την αλήθεια μου, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου δεν την είχα ακουστά, καθόλου. Γνώριζα τα τραγούδια της, αλλά δεν ήξερα πως οι στίχοι ήταν δικοί της. Μου αρέσουν αρκετά οι βιογραφικές ταινίες, και εφόσον η "Ευτυχία" κατάφερε να με τραβήξει από το πρώτο τρέηλερ κιόλας, δεν θα μπορούσα να μην την παρακολουθήσω στο σινεμά. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει και ένας ντόρος σχετικά με το πόσο καλή ταινία είναι. Η αλήθεια είναι πως είχα τις επιφυλάξεις μου, καθώς το ελληνικό κοινό συνηθίζει να εντυπωσιάζεται πολλές φόρες μόνο από ένα συναισθηματικά φορτισμένο σκηνικό ή από μια καλή σκηνή (βλέπε Πολίτικη Κουζίνα), αλλά αυτή τη φορά η συγκεκριμένη ταινία με εντυπωσίασε θετικά.
Η ιστορία ξεκινάει από τη Μικρασιατική καταστροφή, όταν και η Ευτυχία αναγκάστηκε να γυρίσει με τις δυο κόρες και τη μητέρα της στην Ελλάδα όπου και την περίμενε ο πρώτος σύζυγός της. Είχε σπουδάσει δασκάλα, και στην Αθήνα την περίμενε μια ήρεμη και σίγουρη ζωή με τον σύζυγό της και τα παιδιά της στο πολυτελές σπίτι του στον Κολωνό. Αλλά η Ευτυχία δεν ήταν έτσι. Δεν συγχώρεσε ποτέ τον σύζυγό της που δεν πήγε να τους βοηθήσει στην Τουρκία, και η ήσυχη ζωή δεν της ταίριαζε. Από μικρή είχε ξεκινήσει να γράφει ποιήματα και πάντα ένιωθε πως η τέχνη ταίριαζε πιο πολύ στη ζωή της από το να διδάσκει. Η Ευτυχία δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα, δεν μπορούσε κανείς να της βάλει κανόνες στη ζωή της και πάντα έκανε εκείνο που ήθελε. Τράβηξε τον δρόμο της, πάντα μαζί με τον ομοφυλόφιλο φίλο της Λουκά, που ποτέ δεν τον άφησε από το πλευρό της και πάντα στήριζε και υπερασπιζόταν (πράγμα δύσκολο για μια τέτοια εποχή).
Όπως όλοι μας, η Ευτυχία είχε πάθη. Ο τζόγος ήταν πάντα μέρος της ζωής της, τα περισσότερα χρήματα που έβγαζε τα χαλούσε εκεί, αλλά δεν την ένοιαζε, γιατί έτσι ήταν, έτσι ζούσε, ακόμα κι αν πολλές φορές αυτό της δημιουργούσε προβλήματα με τον δεύτερο και τελευταίο σύζυγό της, Γιώργο Παπαγιαννόπουλο. Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα έγραφε τραγούδια, και το πόσο εύκολα τα πουλούσε (και αποποιούνταν διακιωμάτων) για λίγα χρήματα, χωρίς να νοιάζεται. Τους στίχους της τους αντλούσε από την καθημερινότητα και από προσωπικές της εμπειρίες, καθώς πέρασε δύσκολα χρόνια και αρκετές κακουχίες στη ζωή της. Τελειωτικό χτύπημα για εκείνη ήταν ο θάνατος της κόρης της, ενώ ήταν μόλις 45 ετών.
Η ταινία είναι καλογυρισμένη, προσωποκεντρική όπως είναι λογικό και με αρκετά καλή φωτογραφία και αποδείδει σε πολύ καλό βαθμό τον τρόπο ζωής στα μέσα του 19ου αιώνα. Μου άρεσε αρκετά το ότι δεν θεοποίησε την Ευτυχία, έδειξε πως έκανε λάθη (και μεγάλα μάλιστα), το πως καταστράφηκε οικονομικά από τις επιλογές της, με λίγα λόγια-δεν κρύφτηκε. Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη με την Kάτια Γκουλιώνη παίζουν εξαιρετικά ως πρωταγωνίστριες, και καταφέρνουν να περάσουν με μεγάλη επιτυχία στον θεατή την ψυχοσύνθεση της Ευτυχίας. Γενικότερα, μια αξιοπρεπέστατη ταινία που μπορεί να απολαύσει και κάποιος που δεν έχει τη λαική μουσική στα ακούσματά του, και μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών.