Σκέψου να είσαι τη σήμερον ημέρα ένας λευκός Βρετανός ηθοποιός και να μη σε καλέσουν έστω για ρόλο κομπάρσου στο 1917 του Sam Mendes. Θα έβγαζα καπνούς. Κυριολεκτικά χάνεις το μέτρημα με το πόσες φορές εμφανίζεται το εν λόγω μοτίβο. Άλλο ένα συμπέρασμα που προκύπτει από το πολυσυζητημένο πολεμικό έπος είναι πως ποτέ δεν υπάρχουν αρκετά cameos σε μια ταινία. Φυσιογνωμίες όπως ο Colin Firth, o Mark Strong, o Benedict Cumberbatch και ο Andrew Scott εμφανίστηκαν και πήραν το τσεκ της πληρωμής γρηγορότερα από ότι έπεφταν οι σφαίρες των γερμανικών ημιαυτόματων στην ταινία. Δύο μικρές, πολύ μικρές επικρίσεις σε μια ταινία που δεν είναι κάτι λιγότερο από αριστούργημα.
Το 1917 είναι το μέλλον του κινηματογράφου. Η τέχνη που εμβαθύνει στο αντικείμενο στην πιο λεπτοδουλεμένη μορφή της. Από το πρώτο καρέ και ενώ ακόμα δεν έχεις βολευτεί στην καρέκλα, το ηρωικό ταξίδι των πρωταγωνιστών ξεκινά. Ο σκηνοθέτης κυριολεκτικά μας ωθεί να ακολουθούμε τα βήματα τους, με την κάμερα να βρίσκεται στις περισσότερες των περιπτώσεων μόλις μερικά μέτρα μακριά από εκείνους. Το περίτεχνο μονόπλανο που δημιούργησε ο Mendes βυθίζεται στη λάσπη και κατρακυλά στην φρίκη του πολέμου, σχεδόν μέχρι να νιώσεις τη λάσπη στις αρβύλες των στρατιωτών και να μυρίσεις τα πτώματα στους λάκκους του No-Mans Land, όσο οι δύο δεκανείς διασχίζουν το αφιλόξενο τοπίο της γαλλικής υπαίθρου. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι διάλογοι μεταξύ τους που αναδεικνύουν τις διαφορές των χαρακτήρων τους και εν τέλει τις συνέπειες που φέρνουν δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες σε αυτό το αγωνιώδες ταξίδι προς την εκπλήρωση μιας αποστολής. Dean Charles-Chapman και ειδικά ο George MacKay δίνουν μια οσκαρική ερμηνεία γεμάτη εντόνες σωματικές απαιτήσεις.
Με λίγα κόλπα εδώ και εκεί, το περιβόητο μονόπλανο χωρίζεται σε δυο μεγάλες λήψεις και όσο σκέφτομαι ξανά την ταινία όσο γράφω αυτό το κείμενο, θεωρώ ανυπολόγιστο να αποδεχτείς το επίπεδο των δεξιοτήτων, των λεπτομερειών και του timing για να δημιουργηθεί κάτι τέτοιο. Κινηματογράφιση από το πάνω ράφι, πραγματικά από όποια οπτική και αν το δεις. Ακόμα και οι βουτιές στον ρυθμό της αφήγησης των γεγονότων ήταν τόσο όσο και ακολουθούνταν πάντοτε από μια σκηνή που έκοβε την ανάσα και σε καθήλωνε ξανά στη θέση σου.
Η αδρεναλίνη που γεννά η σκηνή στην πρώτη γραμμή του μετώπου της μάχης ίσως είναι η καλύτερη που θα δει κάποιος φέτος και οι ενστικτώδεις κινήσεις που θα προκληθούν στο σώμα του θεατή θα είναι η μαρτυρία του πόσο απίθανη ταινία είναι. Το 1917, μια ταινία βασισμένη σε αληθινές μαρτυρίες του βετεράνου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, παππού του σκηνοθέτη, Alfred Mendes είναι μια ιστορία πολέμου που απλά δε πρέπει να χάσεις.