Ολοένα και περισσότερα καταναλωτικά μοτίβα εμφανίζονται στην κοινωνία που ζούμε με σκοπό την περαιτέρω οικονομική ενίσχυση των ήδη οικονομικά ισχυρών εταιριών και του κλειστού club της πλουτοκρατίας. Για τον περισσότερο κόσμο βέβαια αποτελούν μια ακόμα ευκαιρία απόδρασης στην κουλτούρα του καταναλωτισμού και του υλισμού που υποσυνείδητα ενισχύει την παραπάνω αναφερθείσα κοινωνική τάξη, με τα περισσότερα από αυτά τα καταναλωτικά μοντέλα να έχουν προέλευση από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Το σουρεαλιστικό αριστούργημα της Mary Harron βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Bret Easton Ellis παρουσιάζει ακριβώς αυτό που ζούμε 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας: την έξαρση του δυτικού καταναλωτισμού και της κουλτούρας της ηδονής, στην πιο ακραία μορφή της.
Στο American Psycho, παρακολουθούμε τον Patrick Bateman, έναν τριαντάρη Αμερικάνο γιάπη όσο προσπαθεί απελπιστικά να ταιριάξει στο ναρκισσιστικό κοινωνικό κύκλο των συνεργατών του που μόνα του μελήματα είναι οι κρατήσεις σε πολυτελή εστιατόρια, τα ακριβά κοστούμια και οι ευφυώς κατασκευασμένες επαγγελματικές τους κάρτες ως status quo. O Bateman συχνά παρεξηγείται από τους συναδέλφους του και κατηγορείται ως απαθής και κρύος, σε αντίθεση με την εικόνα του Christian Bale ως ένας άντρας περιποιημένος εξωτερικά, γυμνασμένος και γοητευτικός. Μέχρι που παραδιδόμαστε στις αυταπάτες του πρωταγωνιστή όταν ένας εκ των συναδέλφων του τα κάνει όλα λίγο καλύτερα από εκείνον. Ονειρεύεται πως δολοφονεί άστεγους, πόρνες και κάθε είδους ευπαθή κοινωνική ομάδα. O Bateman ωστόσο είναι ο ίδιος ένα επινόημα της φαντασίας του, μια περιγραφή που ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή εποχή των ΜΚΔ, όπου κάποιος προσπαθεί υπερβολικά να παρουσιάσει μια εξιδανικευμένη εικόνα. Πως όσο πλούσιος και να είσαι, η εσωτερική υπαρξιακή σου πάλη σε καθιστά σε μια πραγματικότητα συνεχούς καταδίωξης αγαθών που έχουν άλλοι.
"There are no more barriers to cross. All I have in common with the uncontrollable and the insane, the vicious and the evil, all the mayhem I have caused and my utter indifference toward it I have now surpassed. My pain is constant and sharp, and I do not hope for a better world for anyone. In fact, I want my pain to be inflicted on others. I want no one to escape. But even after admitting this, there is no catharsis; my punishment continues to elude me, and I gain no deeper knowledge of myself. No new knowledge can be extracted from my telling. This confession has meant nothing."
Το American Psycho, ως ένα μεταμοντέρνο έργο παρουσιάζει αυτό τον κοινωνικό σουρεαλισμό με μοναδικό τρόπο. Ποιος αρνείται πως και σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία τόσο απαθή πέρα από την ανάγκη μας να φανούμε, μια κοινωνία ακόρεστης επιθυμίας για περισσότερα αγαθά. Όπως και στον χαρακτήρα της ταινίας, έτσι και στην πραγματική ζωή υπολείπεται ένα βασικό στοιχείο στο χαρακτήρα των περισσότερων. Η κάθαρση. Ο Patrick Bateman παραμένει απαράλλαχτος από την αρχή ως το τέλος ακόμα και όταν ομολογεί τις δολοφονικές του πράξεις. Δε σημαίνει τίποτα η μετάνοια σε έναν τόσο ρηχό κόσμο που αναζητά ήδη το επόμενο θέαμα. Ακόμα και ο τίτλος της ταινίας δε θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος για μια γενίκευση. Μπορεί ο Bateman να είναι ο "Αmerican Psycho" αλλά τι μπορεί να ειπωθεί για τους γύρω του που κινούνται επίσης σε ένα απερίσκεπτο σύνολο πράξεων που εναλλάσονται η μία την άλλη με μεγάλη ταχύτητα. Ακόμα και στη σκηνή που κουβαλάει το πτώμα του Paul Allen(Jared Leto) σε μια θήκη κοστουμιού, ο τύπος που συναντά δε προσέχει το ύποπτο περιεχόμενο αλλά τη μάρκα Jean Paul Gaultier...
Το παράδοξο είναι πως όλοι έχουμε λίγο από τον Bateman μέσα μας. Σαν κοινωνικό σύνολο είμαστε το American Psycho ακόμα και σήμερα αναζητώντας την κενή επιβεβαίωση των γύρω μας μέσω υλικών αγαθών. Έχουμε αναγάγει σε παιχνίδι την αυτοπεποίθηση μας μέσω του "σκορ" από like σε Instagram και Facebook. Απομακρυνόμαστε από την ανθρώπινη μας υπόσταση όσο συνειδητά αφήνουμε τα υλικά να καθορίζουν την ταυτότητα μας, ελπίζοντας πως αυτό θα προσφέρει κάποια σημαντικότητα σε μια κατα τα άλλα ανούσια ζωή διαρκούς απομόνωσης στον μικρόκοσμό μας.
Είμαστε ο Patrick Bateman τελικά;