Περιμέναμε να κοπάσει λίγο ο πανικός και το overreacting για να πουμε μια γνώμη πάνω στο τελευταίο episode. Εμείς έχουμε αποφασίσει την κατάληξη της άποψης αυτής και τη βάλαμε στον τίτλο αλλά εσείς οπλιστείτε με την αποψη πως opinions exist και διαβάστε.
Αν καποιος οπτικοποιήσει στο νου του πριν 5-6 χρονια να του λένε πως η σίκουελ τριλογία θα καταλήξει με την εξαφάνιση του ονόματος Skywalker και πως αυτό πλέον θα ζει μέσω μιας απογόνου του ονόματος Palpatin, θα έτρεχε να συστήσει βοήθεια σε αυτον που το ξεστόμισε. Και όμως η Disney το πέτυχε.
Κάνοντας το δικηγόρο του διαβολου θα πως δεν είναι καθόλου εύκολο το εγχείρημα να ολοκληρώσεις τα γεγονότα σε ένα άχρονο κινηματογραφικό επος. Είναι δύσκολο να δημιουργήσεις μια ταινία που να έχει παράλληλα την αισθητική της original τριλογίας, τα visuals του 2019 και να ολοκληρώνει μια αχανή ιστορία χωρίς να ασκεί κριτική σε προηγούμενες γραμμες πλεύσης του σεναρίου. Η Disney κυριολεκτικά ναυαγεί να φέρει εις πέρας αυτή τη δύσκολη αποστολή αλλάζοντας συνέχεια δημιουργούς στις ταινίες της.
Για μένα η ταινία είναι ένα B+. Είναι μια ταινία ευχάριστη στην προβολή της,λίγο με το ζόρι αλλά ευχάριστη. Μερικές σκηνές που αναγκάζουν τα ματια σου να κυλήσουν προς τα πάνω δεν είναι ικανές να το αλλάξουν αυτό. Η ταινία βλέπεται. Αλλά η σημασία έγκειται στο που τοποθετούμε την κουβέντα.
Και το προβλημα του Rise of the Skywalker είναι στην πλοκή. Ούτε στις ερμηνείες που είναι ευχάριστες, με εξαίρεση τον Adam Driver που δίνει τα ρέστα του ακόμα μια φορα, ούτε τα visuals που είναι όμορφα και προσεγμένα αλλά στην πλοκή. Η ταινία τρέχει αδικαιολόγητα γρήγορα σαν ένα αέναο κυνηγητό προς την αντιμετώπιση του Κακού. Ένα Κακο(αυτοκρατορας Παλπατιν) που δε σημαίνει πως ήταν ανεπαρκες ως κυριος ανταγωνιστής της Επανάστασης αλλά η προχειρότητα της τελευταίας στιγμής έβγαζε ματι. Και ενώ η αφήγηση είναι ναι μεν γρηγορη αλλά ικανοποιητική, οι αποκαλύψεις κατά τη διαρκεια της ταινιας έρχονται κυριολεκτικά από το πουθενά. Δίνεται μια αίσθηση πως για μια ώρα σχεδόν ο JJ Abrams απλά διαγραφεί τις σκεψεις του Rian Johnson για το Skywalker saga και ΜΕΤΑ ψάχνει ρυθμο να αφηγηθεί τις δικές του.
Και η μεγαλύτερη αποκάλυψη δεν είναι σεναριακή αλλά σκηνοθετική. Οσο ακριβή και αν είναι ορισμένα στοιχεία όπως το force healing, στο σινεμα δεν χωράνε elements του expanded universe. Ένα τέτοιο στοιχείο ταιριάζει γάντι σε ένα κόμικ ή μια σειρά βιντεοπαιχνιδιών σε βαθμο αναπόσπαστο για την πορεια του σεναρίου, αλλά όχι εδώ. Οι Jedi πάντοτε ήταν φειδωλοί στη χρήση της Δύναμης σε αντίθεση με το ROTS που κάθε χρήση του Force αγγίζει τα όρια της κωμωδίας. Το twist στον χαρακτήρα της Rey ήταν αυτό που περιμέναμε να δούμε στο Force Awakens και όχι στιγμές πριν το μεγάλο φιναλε.
Το δυνατό χαρτί της ταινιας είναι σίγουρα τα οπτικά εφέ και τα σάουντρακ της. Στο τεχνικό κομμάτι της κινηματογραφισης η Disney είναι άψογη. Είτε στον ουρανό του διαστήματος είτε στο εδαφος οι σκηνές ήταν τρομερες.
Η ουσία είναι πως δημιουργήθηκε μια ταινία ιδανική για τη μεταβατική μεσαία θέση μια τριλογίας. Το Rise of the Skywalker ήταν φιναλε μόνο στο ονομα. Βγαινεις από την αίθουσα σκεπτόμενος πως είδες μια οπτικά όμορφη και ενδιαφέρουσα ταινία αλλά χωρίς το επικό, με σεβασμό στην αυτονόητη διαχρονικότητα του σημαντικότερου sci-fi κινηματογραφικού franchise, φιναλε που θα απέφερε όχι μόνο ευχαρίστηση στο θεατή αλλά το χειροκρότημα για όλα όσα ζήσαμε τόσα χρονια με τους παιδικούς μας ήρωες.
“We’ve passed on all we know. A thousand generations live in you now. But this is your fight”