Ο γεννημένος στο Stoke-on-Trent, παραμονή Χριστουγέννων το 1945, Ian Fraser Kilmister σίγουρα δεν ήξερε πως σε λίγα χρόνια θα αποτελούσε την προσωποποίηση του ακραίου lifestyle και της heavy metal. 

"You know I'm born to lose, and gambling's for fools. But that's the way I like it baby, I don't wanna live forever". 

Αυτοί οι στίχοι, του ίσως πιο αναγνωρίσιμου κομματιού των Motörhead, χαρακτηρίζουν απόλυτα τις επιλογές του θρυλικού frontman από την αρχή μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της πολυτάραχης ζωής του. Πάντα δεκτικός να ανιμετωπίσει τις συνέπειες της ακραίας διασκέδασης, αν αυτό σήμαινε πως θα το ζούσε υπό τους δικούς του όρους. Και έκανε ακριβώς αυτό. Ένας αληθινός θεός της μέταλ μέχρι το τέλος του, άφησε σπουδαία παρακαταθήκη μουσικής και αποτέλεσε ίνδαλμα και ήρωα για τα μεγαλύτερα ονόματα της heavy metal και όχι μόνο στη μακρά καριέρα του που ξεκινά πίσω στα 60s και θα διαρκέσει για πάνω από 3 δεκαετίες.

Σε αυτά τα τρελά 30 χρόνια έδωσε και πήρε εμπειρίες. "Θήτευσε" το coolness δίπλα στον μεγάλο Jimi Hendrix, ως μέλος του συνεργείου που έστηνε τον εξοπλισμό. Έμαθε από πρώτο χέρι πως να είναι θεατρικός ακόμα και υπό την επήρρεια διάφορων ουσιών, να κινείται σαν αράχνη, με κομψότητα και μυστήριο για το κοινό του, όπως έκανε ο μεγάλος Jimi. Αλλά το όργανο του δεν ήταν η κιθάρα, μα το μπάσο το οποίο έπιασε με την πρώτη του μπάντα, τους Hawkwind. 4 χρόνια πέρασαν με φρενήρεις ρυθμούς, μπόλικη μουσική και ακόμα περισσότερα ναρκώτικα, τόσα που η ίδια η μπάντα έχοντας την ταμπέλα των πιο αχανών συμπεριφορών εξαιτίας των ουσιών που κατανάλωναν, τον έδιωξε. Το 1975 γνωρίζει τον "Philthy Animal" Taylor και εκεί αρχίζουν όλα.


Τα late 70s στην Αγγλία, ήταν υπερβολικά ακόμα και για έναν άνθρωπο σαν τον Lemmy. Καθώς η φήμη των Motörhead αυξανόταν και η δημοτικότητα ανάμεσα στις τάξεις της punk σκηνής μεγάλωνε, εκείνοι βρέθηκαν στη "λάθος" άκρη μιας αφύσικης ένδειξης θαυμασμού προς το πρόσωπο του. Οι Άγγλοι punks συνήθιζαν να φτύνουν το συγκρότημα που έπαιζε αν τους άρεσε και ο ίδιος ο Kilmister θυμάται να απεχθάνεται να "λούζεται" με φλέγματα.

"Μια φορά ένα αηδιαστικό πράσινο πράγμα προσγειώθηκε από το κοινό στο χέρι μου και δανείστηκα μια φράση του Churchill. Αφού το έτριψα στα μαλλιά μου, κοίταξα τον οπαδό και του είπα: " Το βλέπεις; Απόψε θα κάνω μπάνιο και θα μαι καθαρός, εσύ αύριο θα είσαι ακόμα ένας βρωμερός μαλάκας."

Πολλά έχουν ειπωθεί για την εμμονή του με τα αντικείμενα και σύμβολα της ναζιστικής Γερμανίας αλλά η πραγματικότητα δεν είναι πάντα αυτή που φαίνεται. O Lemmy λάτρευε τις στολές των "κακών", είτε λέγονταν Ναζί, είτε Νότιοι Ενωτικοί είτε ο Ναπολέωντας τόσο που στη βιογραφία του frontman των Ministry, Al Jourgensen, αναφέρεται πως ο τελευταίος τον έπιασε να ερωτοτροπεί με γυναίκα, εν μέσω ευχαρίστησης εκατέρωθεν, ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω με στολή της Γκεστάπο.

Εκείνη ήταν και η χρυσή εποχή του θείου Lemmy. Τόσο με το συγκρότημα, χτίζοντας ένα στιβαρό fanbase, όσο και σόλο πέρασε τα καλύτερα του χρόνια. Έγραψε τραγούδια με βαριά ονόματα της μουσικής βιομηχανίας, όπως η Lita Ford και ο Ozzy Osbourne, ενέπνευσε το έργο συγκροτημάτων όπως οι Metallica, με τους οποίους ανέβηκε στη σκηνή παίζοντας κομμάτια όπως το Enter Sandman και το Nothing Else Matters.


Ακόμα και την αρρώστια του την πάλεψε όπως μόνο εκείνος θα μπορούσε. Ελάττωσε το τσιγάρο από πέντε πακέτα τη μέρα σε ένα τη βδομάδα και αντικατέστησε το Jack and Coke με βότκα πορτοκάλι. True to the bone για τους ανθρώπους του που τον τίμησαν μέχρι τέλους, υποκύπτει στην όλο και χειροτερεύουσα κατάσταση του και μας προσφέρει τη μεγαλύτερη έκπληξη. Τελικά ήταν άνθρωπος σαν εμάς. Ο Lemmy δεν θεωρούταν ότι θα πέθαινε αλλά ούτε ο ίδιος ήθελε να ζήσει για πάντα. Θα μας λείπει για πάντα και θα το πνεύμα του θα κινείται ανάμεσα στους απανταχού headbangers αυτής της γης.

Happy Birthday Legend.