Την Κυριακή 8/12 συναντηθήκαμε με το Δημήτρη Χριστοφορίδη, ο οποίος αποδεχόμενος την πρόσκληση μας για συνέντευξη παρέθεσε τις όμορφες σκέψεις του πάνω στην κωμωδία, την ποίηση, τον κινηματογράφο και πολλά άλλα. Διαβάστε τι είπε στους Renegades of Youth:

- Δημήτρη καλημέρα, να ξεκινήσουμε από το αντικείμενο σου και να σε ρωτήσουμε πόσα χρόνια ασχολείσαι με το stand-up;

Άρχισα το stand up το 2008 στην κυρία Ρικάκη. Τότε έκανε τις «Νύχτες Κωμωδίας», μόλις είχα κατέβει στην Αθήνα και είχα γράψει ένα πεντάλεπτο κείμενο κάνοντας μια οντισιόν εκεί. Τότε εκτός από τη Ρικάκη σε εξέταζαν και άλλοι κωμικοί, έπαιζες μπροστά τους. Τότε ήμασταν πολύ λίγοι και την πρώτη φορά που έπαιξα μεταξύ άλλων που έχουν συνεχίσει ως σήμερα ήταν ο Διονύσης Ατζαράκης και ο Δημήτρης Δούκογλου.

- Το «θα γίνει μαλακία» αποτελεί την τρίτη σόλο παράσταση σου μετά το “Lower με C” και το «Στα Βούτυρα». Σε αυτά τα χρόνια έχεις αντιμετωπίσει ποτέ κάποιο μπιτ που σε δυσκολεύει να το πεις είτε λόγω γέλιου είτε λόγω μη ανταπόκρισης του κοινού;

Λόγω γέλιου σε παράσταση όχι, αυτό συμβαίνει όταν ξεκινάς και το γράφεις μην έχοντας κατασταλάξει πλήρως και αλλάζοντας το στη σκηνή να βγει ένα πηγαίο γέλιο. Διάφορα μπιτ με δυσκόλευαν από τότε όμως επειδή βγάζω μια ωμότητα και αμεσότητα απέναντι στο κοινό. Όπως στο μπιτ με την ομοφοβία που έβλεπα ότι ο κόσμος ανεξαρτήτως φύλου ήταν μαζεμένος αλλά και τώρα σε όλες μου τις παραστάσεις έχω μια cringe στιγμή. Είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί: "Dying is easy, comedy is hard".

- Εμείς προτιμούμε βέβαια τα λιγότερο normie αστεία όπως το μπιτ με την κόκα κόλα που το βρήκαμε επικό. Αλλά είναι πάντα το κοινό που το καθορίζει.

Το έβγαλα από την αηδία μου. Δε περνούσε πουθενά, δε γελούσε κανένας! Έφαγε σουτ από το κέντρο και πρέπει να είστε οι μόνοι που μου λέτε ότι σας άρεσε. Είναι αυτό που έλεγε ο Πανούσης, πως στην κωμωδία υπάρχουν όρια αλλά τα βάζει το κοινό. Εγώ είμαι σε μια φάση που περισσότερο βασίζομαι σε μια παρατήρηση που θεωρώ περίεργη και βάση αυτής προσπαθώ να γράφω, όπως περιμένει ο κόσμος να κάνω. Όταν είναι βιοποριστικό το επίπεδο, ασκείς την τέχνη σου σε όλα. Το μπιτ με την κόκα κόλα ήταν ένα τέτοιου είδους κείμενο.

- Σου έχει συμβεί ποτέ κάτι περίεργο που να σε κάνει να απορήσεις πως συνέβη; Όχι απαραίτητα κακό απλά περίεργο.

Σε αυτή τη δουλειά υπάρχουν παρεξηγήσεις. Κάποιος θα πεταχτεί στην παράσταση, κυρίως καλοπροαίρετα, πράγμα που μας δυσκολεύει και δεν τυγχάνει καλής αντιμετώπισης από εμάς. Έχω υπάρξει εγώ άδικος σε τέτοιο σκηνικό αλλά έχει συμβεί όπως πέρυσι τα Χριστούγεννα που με κάλεσαν στην Ελευσίνα σε ένα event που λόγω του ότι είμαι βωμολόχος όταν παίζω, δημιουργήθηκε παρεξήγηση με το κοινό που αντέδρασε αρνητικά, μου έκοψαν το μικρόφωνο, βγήκε ανακοίνωση απολογίας και τα σχετικά. Η Ελευσίνα δε ψήθηκε πολύ..

- Ένας κωμικός μπορεί να ασχοληθεί και με άλλες τέχνες, όπως η ηθοποιία;

Όλοι οι stand-up comedians μπορούν να παίξουν αλλά πρέπει να κάνουν τη συγκεκριμένη μανιέρα. Ο κωμικός είναι αυτιστικό-καλλιτεχνικό επάγγελμα, δηλαδή θα πρέπει να κάνει ένα πολύ συγκεκριμένο τύπο όπως πχ ο Woody Allen, ο Jim Carrey. Οι κωμικοί παίζουν τον εαυτό τους, μπορούν να παίξουν καλά αλλά ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο.

- Εσύ βλέπεις σινεμά; Ταινίες αγαπημένες;

Έχω σπουδάσει κιόλας κινηματογράφο, δούλευα πολλά χρόνια ως κινηματογραφιστής σε μια εταιρία παραγωγής που κάναμε ντοκιμαντέρ. Μου αρέσει πολύ. Αγαπημένες ταινίες είναι σαν να λες ποιο δάχτυλο θες να σου κόψουμε. Είναι πάντα ανά περιόδους, σε πέντε χρόνια μπορεί να είναι κάποια άλλη η αγαπημένη σου. Αν μια ταινία είναι καλή θα τη δεις, είτε είναι Ταρκόφσκι είτε είναι αμερικανιά blockbuster. Ο κινηματογράφος αλλάζει μαζί με σένα λόγω της φύσης του. Μου αρέσουν πάρα πολύ ταινίες του Πάνου Κούτρα, του Woody Allen, του Jarmusch..

- Αποτελούν οι ταινίες έμπνευση για το έργο σου;

Στις ταινίες που βλέπω, ως κωμικός, ψάχνω το ποσοστό ύπαρξης της κωμωδίας στην ταινία. Σαν συμπληρωματικό στοιχείο όχι ως βασική δημιουργία. Οι σκηνοθέτες ενδιαφέρονται να πουν μια ιστορία, εμένα με ενδιαφέρει να πω αστεία. Ξεκινάμε από διαφορετικούς δρόμους και δεν αποτελούν εφαλτήριο το ένα για το άλλο. Το σινεμά δεν είναι απεικονιστική τέχνη. Πχ σε ταινία του Αγγελόπουλου βλέπεις μέσα πολλά κάδρα Ελλήνων ζωγράφων αλλά δε νομίζω ότι εμπνεύστηκε από ένα κάδρο του Τσαρούχη ας πούμε για να κάνει το Θίασο. Ο κινηματογράφος σου δίνει εργαλεία για να επεξεργαστείς ένα θέμα, η έμπνευση υπάρχει στη ζωή σου, στις εμπειρίες σου. Η ποίηση είναι πιο κοντά με την κωμωδία, πιστεύω. Η ποίηση σε καλεί να είσαι λιτός και σύντομος όπως και η κωμωδία. Με βοηθά πιο πολύ ο Χριστιανόπουλος στην τέχνη μου, με τις βωμολοχίες και την απεικόνιση της ωμής πραγματικότητας, παρά μια ταινία.

- Αν μπορούσες να επιλέξεις μια ταινία να παίξεις έναν ήρωα θα διάλεγες κάποια; Και ποιον χαρακτήρα θα επέλεγες;

Σίγουρα θα ήθελα να είναι ελληνική. Θα ήθελα πολύ να παίξω σε κάποια ταινία του Αγγελόπουλου, του Τσιώλη. Με τον Τσιώλη είχαμε μια μικρή επικοινωνία, χωρίς να με ξέρει σαν καλλιτέχνη ας πούμε, και με κάλεσε κάποτε σε ένα μαγαζί που θα βρισκόταν με φίλους αλλά δε πήγα από ντροπή. Το μετάνιωσα. Όταν πέθανε και ο κόσμος μιλούσε για αυτόν, έλεγαν ότι είχε ένα φετίχ σαν σκηνοθέτης να μαζεύει κόσμο καθημερινό και να τον παρατηρεί. Τώρα σκέφτομαι πως θα ήθελα να πάω πολύ σε εκείνο το ραντεβού.

- Εσύ τι μουσική ακούς;

Τώρα που ερχόμουν άκουγα Σαββόπουλο και Dylan. Δεν ακούω μουσική, ακούω τραγούδια. Έχω μια χατζηδακική άποψη για τη μουσική, να προσέχω το στίχο πως δένει με τη μελωδία. Μ' αρέσουν οι Beatles, οι Floyd, οι Queen, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου που είναι σαν τους Radiohead. Τόσο μεγάλος. Ο Πεχλιβάνης είναι το ελληνικό Karma Police.

- Θα ανέβαινες στη σκηνή με κάποιο καλλιτέχνη για ένα cover?

Θα ήθελα να πω ένα τραγούδι με το Σπύρο Γραμμένο που τον έχω ακούσει από κοντά και κατανοώ το πως έχει ενσωματώσει όλα αυτά που αγαπάει στο ποιος είναι. η μετάβαση ενός ανθρώπου από την επαρχία να κάνει ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα στην Αθήνα είναι που μου δημιουργεί οικειότητα. Θα ανέβαινα στη σκηνή και με το Λύσανδρο Φαληρέα τον Imam Baildi που με είχε καλέσει κάποτε να παίξουμε μαζί.

- Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που ξεκινά το stand up σήμερα σαν συμβουλή;

Όλα αυτά που θα μπορούσες να πεις σε κάποιον εμπίπτουν σε κάθε επάγγελμα. Να κάνει υπομονή, να είναι δεκτικός στην αποτυχία. Ότι συμβουλή σου δώσει, ας πούμε, ένας υδραυλικός, αν το πάρεις και το βάλεις στη δική σου δουλειά θα ταιριάξει καλά. Όταν δούλευα στον κινηματογράφο σε συζητήσεις με τον διευθυντή φωτογραφίας τον Παναγιώτη Βούζα, έναν πολυπράγμονα παλαιάς κοπής ρόκα μου έλεγε ότι αν ασχολείσαι με την τέχνη πρέπει να γίνεις γαϊδούρι. Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ.

- Αγαπημένοι ξένοι κωμικοί;

Δεν είμαι άνθρωπος που βλέπει πολύ κωμωδία αλλά αν διαλέξω κωμικό θα δω τα άπαντα. Βλέπω κωμικούς που με ενδιαφέρει η δουλειά τους πχ Bill Burr, Louis CK, Dylan Moran. Βλέπω τις δουλειές του Jerry Seinfeld παρόλο που δε μου αρέσει η αισθητική του. Και ο Eddie Izard μου αρέσει παρά πολύ.

- Επειδή είπες για CK, το έργο διαχωρίζει τον καλλιτέχνη;

Υπάρχουν παρά πολλές οπτικές που χρήζουν ανάλυσης και επεξεργασίας. Ήταν καλό που έγινε το expose της ιστορίας του CK αλλά δημιουργήθηκε ένα κακό kinky shaming. Τα media άφησαν το γεγονός της κακοποίησης των γυναικών και ξεκίνησαν μια κακοποίηση της ίδιας της σεξουαλικότητας του CK. Είναι παρά πολύ δύσκολο να βγάλεις μια αποκρυσταλλωμένη άποψη και να πεις αυτό είναι κακό τέλεια και παύλα. Αν αναπαράγεις με μια συναισθηματική πανούκλα όλο αυτό που έκανε παίρνει άλλη τροπή. Πάντα παίζει ρόλο που τοποθετούμε την αρχή της κουβέντες. Για μένα πχ ο Σφακιανάκης έχει μια από τις πιο όμορφες φωνές των τελευταίων 20 χρόνων και θα έπρεπε να τραγουδά Χατζηδάκη αλλά είναι επιλογή του να είναι αυτός ο άνθρωπος χωρίς πνευματικά εφόδια. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα επίπεδα. Στην Ελλάδα όλους τους έχουμε αποκαθηλώσει. Το ότι ο κόσμος είναι πιο συναισθηματικός μας βοηθάει να έχουμε κεραίες ανοιχτές σε περισσότερες καλλιτεχνικές εκφράσεις. Όπως στη Στρέλλα του Κούτρα που γυρνά ο μύθος του Οιδίποδα τούμπα και είναι μια σκληρή θέση ότι πατέρας και γιος μπορούν να ζήσουν σαν εραστές. Οι γκέι ακτιβιστές και ο φεμινισμός έχουν κάνει πολύ καλό στον κόσμο.

Τον Δημήτρη θα τον δείτε 20 και 27 Δεκέμβρη στο Θέατρο Όλβιο στον Κεραμεικό, 19 Δεκεμβρίου σε διπλή παράσταση (21:00 και 23:00) στην Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αυλαία και στον Πειραιά 14 και 27 Ιανουαρίου στο Θέατρο "Κάτω Από Τη Γέφυρα"

Την συνέντευξη μπορείτε να την ακούσετε και από το κανάλι μας στο YouTube: