Αν το φεστιβάλ των Καννών ήταν γυναίκα, τότε σίγουρα ο Xavier Dolan θα ήταν η θερμή σχέση της. Ο Καναδός σκηνοθέτης σε ηλικία μόλις 30 ετών, έχει εξελιχθεί σε favorite των κριτικών που φροντίζουν να καταξιώνουν το έργο του και όχι άδικα. Το αριστουργηματικό Mommy, το οποίο απέσπασε το Jury Prize στις Κάννες το 2014 μας άφησε ας πούμε επιεικώς άναυδους σε δυο επίπεδα τα οποία και αναλύω παρακάτω.
Ξεκινάμε από το aspect ratio. Η ταινία προβάλλεται σε 1:1 δίνοντας της μια τετράγωνη οπτική. Αυτό δε μεταβάλλεται σχεδόν ποτέ ως ένδειξη των περιορισμένων δυνατοτήτων των πρωταγωνιστών στη ζωή, δηλώνοντας την κλειστοφοβική τους καθημερινότητα, την εσωστρέφεια και τη δύναμη του πυρήνα που δημιουργείται μεταξύ μάνας και γιου. Σε ελάχιστα μόνο λεπτά παρατηρούμε ένα άνοιγμα του πλάνου, το οποίο πάλι έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τη διάθεση και τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή. Λάτρεψα το πως επικεντρώνεται στους χαρακτήρες με αυτό τον τρόπο δίνοντας σου μια ψευδαίσθηση πως παρακολουθείς ένα όνειρο. Ξέρετε, αυτό το feeling που ξυπνάς και από ότι έβλεπες δε θυμάσαι τίποτα παρά πρόσωπα.
Το δεύτερο σημείο που μας άφησε το στόμα ανοιχτό ήταν η ίδια η πλοκή. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα παράλληλα ελπιδοφόρα μα και κυνική. Ο συνεχής αγώνας των χαρακτήρων προς την λύτρωση περνάει από πολλά στάδια, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά, μα είναι συνεχής και αδιάκοπος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια εσκεμμένα δαιδαλώδη πορεία προς το φινάλε που είναι στον ίδιο χρόνο συγκινητική και heartbreaking.
Μια πραγματικά εκπληκτική ταινία με ελάχιστα ψεγάδια τα οποία δεν θεωρώ ότι χαλάνε τη συνολική προβολή της.
Score: 9/10 ⭐