Από άποψη ηθοποιίας/σκηνοθεσίας παρατηρούμε εξαιρετικές ερμηνείες και φανταστική φωτογραφία, και επιπλέον τα έντονα χρώματα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Μπάμπης Μακρίδης είναι εντυπωσιακά.
Από τα πρώτα λεπτά, τα όσα παρακολουθείς βάζουν το μυαλό σου σε σκέψεις για το τί μπορεί να σκέφτεται ο κάθε χαρακτήρας και πώς θα εξελιχθεί η πλοκή μέχρι το τέλος. Από άποψη ψυχολογίας βλέπουμε ξεκάθαρα την τριπλέτα Θύμα - Θύτης/Διώκτης - Σωτήρας, γνωστή και ως "Τρίγωνο Κάρπμαν". Ένα τρίγωνο υποσυνείδητων ρόλων που πολλοί "ανταλλάσσουμε" συνεχώς και είναι καταστροφικοί για εμάς και τους γύρω μας.
Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να εναλλάσσει τους ρόλους αυτούς καθ' όλη την διάρκεια της ταινίας, είτε ψάχνοντας τρόπους να τον λυπηθούν οι γύρω του (θύμα) , είτε ρίχνοντας έμμεσα ευθύνες/ δημιουργώντας τύψεις σε άλλα πρόσωπα (θύτης/διώκτης), είτε προσπαθώντας με λόγια να φανεί χρήσιμος στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα θέλει μόνο να νιώθει ότι τον χρειάζονται (σωτήρας). Όλα αυτά συντάσσουν το καταστροφικό τρίγωνο που αναφέραμε, και στη διάρκεια του "Οίκτου" βλέπουμε αυτές τις καταστροφικές συνέπειες.
Πρόκειται σίγουρα για μια ταινία που ο καθένας πρέπει να δεί, καθώς αυτά που θα δει ο θεατής θα τον κάνουν αναμφισβήτητα να ψαχτεί γύρω του για το τί πάει λάθος στις ανθρώπινες σχέσεις, και ασυνείδητα να βάλει τον εαυτό του στη θέση του πρωταγωνιστή σκεπτόμενος για το αν έχει φερθεί όμοια στη ζωή του.
Score: 8/10 ⭐️