Μπαίνεις στην αίθουσα. Έχασες την πρεμιέρα αλλά ήξερες τι να περιμένεις πάνω κάτω. Βρίσκεις τη θέση σου και κάθεσαι. Ξανά εκείνοι οι ενοχλητικοί που μιλάνε και καταστρέφουν την ατμόσφαιρα του κινηματογράφου και δη σε μια τέτοια ταινία.
Εύχεσαι κάτι επιτέλους να συμβεί και καθώς τους αγνοείς στα πρώτα λεπτά
της ταινίας, το βλέπεις να συμβαίνει όντως. Η απόλυτη σιωπή, προκληθέντα από την ασύλληπτη ερμηνεία του καλύτερου ίσως ηθοποιού της γενιάς μας, Χοακίν Φοίνιξ. Δεν περίμενα ότι θα ξεπεράσει τις προσδοκίες που είχα χτίσει, δεν περίμενα ότι στα τόσα χρόνια που επιλέγω να σκοτώσω δυο και τρεις ώρες στο σινεμά θα είχα καθηλωθεί σε σημείο να παρατήσω ότι είχα πάρει να φάω και να πιω κατά την κλασική μου συνήθεια.
Σε αυτή τη νέα οπτική γωνία που επιλέγει ο Todd Phillips να ξεδιπλώσει τον χαοτικό χαρακτήρα του Τζοκερ από τις ρίζες του, βρήκε ίσως τον καταλληλότερο όλων. Δε θέλω να σταθώ ούτε στη σκηνοθεσία που κούτσαινε, ούτε στη μουσική επένδυση που ήταν υπέροχη και ακριβής, ούτε στη φωτογραφία που μας έδωσε απίστευτα ατμοσφαιρικά πλάνα του Gotham παρά μόνο σε αυτό που μου χάρισε ο Phoenix. Μονοπώλησε το ενδιαφέρον κάνοντας τους πάντες γύρω του κομπάρσους, ισορροπώντας ανάμεσα στο προσωπικό του δράμα, την χλεύη της κοινωνίας προς το πρόσωπο του και τη νέμεση που έρχεται στο τέλος σε μια ιστορικά καλή στο βαθμό του άψογου ερμηνεία.
Αποχωρώντας από την αίθουσα έκανα δυο σκέψεις. Η πρώτη ήταν πως αυτός ο Τζόκερ είναι δίπλα σου, τον έχεις σκουντήξει άθελα σου βιαστικά στο δρόμο, έχετε ανταλλάξει μια κουβέντα αποφεύγοντας μια δεύτερη γιατί σου φάνηκε περίεργος. Είναι τρομακτικά υπαρκτό κομμάτι της κοινωνίας αν αφαιρέσεις την εξτραβαγκαντ αλληγορική εξέλιξη του χαρακτήρα. Και αυτό με μούδιασε.
Η δεύτερη σκέψη μου ήταν: Sorry Heath we got a new Joker...
Score: 10 out of fucking 10 ⭐️